Rozdział trzydziesty siódmy

- Tak, oczywiście, to ja jestem ten najgorszy!
- A co, może ja? Zejdź mi z oczu, nie psuj mi dobrego humoru.
- Szybko sobie znalazłaś pocieszenie.
- Nie tak szybko jak ty. Zejdź mi z oczu.

   Odepchnęłam go, a on tylko prychnął i wyszedł. Zrobiło mi się smutno. Nie wiedziałam, że tak zareaguje, czekałam na jakieś wyjaśnienia. A on co? Poszedł..

   Wieczór i noc minęły mi spokojnie. Po trzeciej Maciek odwiózł mnie taksówką do domu. Leżąc, spędziłam kolejne godziny na płaczu. Rano obudziłam się z opuchniętymi oczami. Ledwo się podniosłam. Wyjrzałam za okno - pełno śniegu, temperatura minus dziesięć stopni Celcjusza. Od razu instynktownie się zatrzęsłam i wróciłam pod kołdrę. Ostatecznie, owinięta kocem wyszłam do kuchni. Wstawiłam mleko na kakao, zrobiłam sobie tosty. Jedząc, oglądałam telewizję.

- Serio takie bzdury? Nic sensownego? - powiedziałam sama do siebie, widząc te beznadziejne filmy.

   Skakałam po kanałach, próbując ogarnąć coś fajnego. Po zakończonym posiłku posprzątałam, zrobiłam sobie do termosu kawy i wygodnie ułożyłam się na kanapie. Nic mi się nie chciało, wszystko bolało, męczyłam się niemiłosiernie. Kiedy przysnęłam, obudził mnie dzwonek do drzwi. Niechętnie się podniosłam i leniwie udałam się w tamtą stronę.

- Cześć Karol, jak dawno Cię nie widziałam. - zaśmiałam się i zamknęłam czym prędzej za nim drzwi, by chłód z zewnątrz nie przedostał się do mieszkania.
- Miśka.. Musimy porozmawiać.
- Wszystkim po kolei zbiera się na poważne rozmowy.. Cóż się takiego stało, że tak nagle potrzebujesz poważnej pogadanki ze mną?
- Przestań sobie żartować. Ja mówię całkiem poważnie.. Zbieram się już na to od pewnego czasu i się zebrać nie mogę..
- Ale na co? Karol?! - popatrzyłam podejrzliwie, zajmując ponownie swoje miejsce na kanapie.
- Muszę Ci to wyznać.
- Proszę Cię, tylko nie wyjeżdżaj mi tu teraz z tekstem, że się we mnie zakochałeś, bo się chyba potnę, naprawdę.
- Niee, co ty! Przecież mam Olę.
- Uff, kamień z serca. Więc słucham, co masz mi do powiedzenia.
- Ty leżałaś tyle czasu w tym szpitalu..
- Niee, no co ty? - zaśmiałam się.
- Michalina, bądź chwilę spokojna..
- Przepraszam. - uniosłam ręce w geście poddania.
- Ja wiem wszystko o Magdzie, Bartku, wszystkim. To działo się cholernie szybko. Żałuję, że niczego ani nikogo nie powstrzymałem.
- Mógłbyś się do cholery, wyrażać jaśniej i szybciej?
- Magda.. Biedna. Przeżyła, mieszka gdzieś, gdzie jej nie znajdziesz. A za to musisz podziękować swoim przewielebnym rodzicom.
- Dobra, skończ. Co dalej?
- A Bartek.. On miał romans z Kamilą. Siedź.

   Widział, że miałam ochotę wstać i podejść do niego. Powstrzymałam się jednak i czekałam na to, co powie mi dalej.

- Miał. Dużo przed Tobą. Tobie był wierny.
- Widziałam, całowali się.
- Zapytałaś go o to?
- Niby kiedy?
- No właśnie. On nic nie zrobił.. Michalina, ty musisz w to uwierzyć. Wy bez siebie.. Po prostu nie istniejecie, nie żyjecie..
- Tyle czasu minęło i mam się w miarę dobrze.
- Miśka.. Nic nie rozumiesz.
- No niezbyt.
- Zrozum, że on Cię kocha!
- Jakby kochał, to by do mnie przychodził, pytał.
- U niego to nie takie proste. Dla niego Twój wyjazd to policzek.. Bardzo mocny, bolesny, uciążliwy.. Nie dziwię się.
- Nie przekonuj mnie na siłę do niego. Było, minęło. Co się stało, to się już nigdy nie odstanie, choćbyśmy bardzo tego chcieli..
- Misia, pogadaj z nim szczerze.. - gładził mnie po ręce.
- Po co?
- Bo Cię o to proszę.
- On jest z Kamilą, nie mam zamiaru rozbijać niczyjego związku. Nie jestem jakąś pierwszą lepszą, dziewczyną lekkich obyczajów, jakby to powiedziała moja matka.
- I co do Twojej matki..
- Co ona?

                                                                                                                                                                       

Chora jestem, bez sił na nic. Zadźgajcie mnie!