Rozdział trzydziesty dziewiąty

- Gdzie ja jestem?
- W karetce, proszę leżeć.
- Ale gdzie?
- Proszę podać pacjentce sto miligramów.. - przerwałam mu.
- Dlaczego? Na co? Po co? Bartek?
- Jestem, cii.

   Zobaczyłam nad sobą siatkarza. Uśmiech na mojej twarzy pojawił się i zejść nie miał zamiaru.

- Jesteś.. Bartuś.. Ja przepraszam.. Ja..
- Nic nie musisz mówić.
- Muszę, chcę.
- Proszę milczeć, muszę sprawdzić znów ciśnienie. - doktor wydał kolejne polecenie.

    Lekarz założył słuchawki i trzymał urządzenie na mojej ręce.

- Dziękuję. - szepnęłam i zamknęłam oczy.

   Obudziłam się w szpitalu. Rozejrzałam się na około. Nikogo nie było, cisza, spokój.

- Znowu tu? - jęknęłam.
- O, wstała Pani. - pielęgniarka zjawiła się w drzwiach.
- Tyle czasu, myślałam, że już nie wrócę w te cztery ściany, a jednak.
- Lubi nas Pani, po prostu. - zaśmiała się.
- Obowiązkowo. Jest tu gdzieś Bartek?
- Kto?
- Mój partner.
- Mówi Pani o siatkarzu?
- Owszem.
- Był, ale wyszedł.
- Może Pani po niego zadzwonić?
- Nie mam numeru.
- Ach no tak. Faktycznie.
- Lepiej się Pani czuje?
- Dużo.
- To dobrze. Zrobimy kilka badań, znajdziemy przyczynę omdlenia. Jeśli to nic poważnego, to wyjdzie Pani do domu.
- A co poważnego mi może być?
- Nie wiemy, niczego nie wykluczamy.
- Niech sobie Pani ze mnie nie żartuje.
- Ja tylko z lekarskiego punktu widzenia..
- Dobrze, dobrze.

   Zmieniła mi kroplówkę i wyszła. Sięgnęłam po telefon, leżący na szafce obok łóżka i wykręciłam numer Kurka.

- Kochanie, możesz przyjechać?
- Zajęty jestem.
- Chcę pogadać.
- Przepraszam, nie mogę. Muszę kończyć.

   Wyłączył się. Rzuciłam komórką na miejsce. Chciałam go mieć przy sobie. Potrzebowałam, byśmy sobie wszystko wyjaśnili.. Czy to tak wiele?

   Po kontrolnych badaniach, wypuścili mnie do domu. Musiał to być wynik stresu, nadmiernego zmęczenia. Przyjechał po mnie partner. W drodze powrotnej starałam się przekazać mój punkt widzenia, przeprosić. On powiedział, że okej, że wszystko wróciło do normy. Stałam się znów szczęśliwa i uśmiechnięta.

   Kolejne dni mijały dość szybko. Nie zauważyłam nawet, kiedy pojawił się dziesiąty luty. Postanowiłam zostawić drużynę, bo nic z siebie nie mogłam dawać. Adam zrozumiał. Trenował ze mną osobiście, bym jak najszybciej wróciła do dawnej sprawności. Dziewczyny miały do mnie pretensje, że w trakcie sezonu je zawiodłam.. Ale mimo najszczerszych chęci, po prostu stan zdrowia na nic mi nie pozwalał. Decyzja o porzuceniu siatkówki na jakiś czas nie należała do najłatwiejszych. W końcu wszystko temu podporządkowywałam od wielu lat. Już jako dziecko marzyłam, by nigdy nie zaprzestać gry. Marzenia wydawały się realne rok wcześniej. Od wypadku wszystko się zmieniło..

   Bartek nie dawał mi kompletnie dowodów miłości. Ciągle zapracowany, treningi, spotkania z kibicami i inne. Dość miałam tego, że wrócił do Skry. Wolałam, żeby został w Rosji, przynajmniej wtedy może latałabym do niego i znajdowałby dla mnie choć kilka minut.

   Czternastego lutego kupiłam wino, zrobiłam romantyczną kolację.. Chciałam, by wieczór był niezapomniany. Wszystko jednak potoczyło się inaczej.

                                                                                                                                                        
Jak wrażenia po meczu? Smutno.. :c
Za to strefa kibica u mnie w mieście udana.. ;)
Enjoy!