Rozdział trzydziesty czwarty

   Popatrzyłam w stronę łazienki. Zobaczyłam tam Bartka z jakąś dziewczyną. Bynajmniej nie była to jego eks. Wyglądali na zakochanych. Właśnie się całowali. Od razu widząc to, uciekłam jak najdalej się dało. On chyba nawet mnie nie widział. Może to i lepiej. Usiadłam na plaży, a łzy spływały strumieniami po policzkach. Nie umiałam się powstrzymać.

- Dlaczego teraz? Dlaczego znów? Dlaczego ja? - krzyczałam załamanym głosem do nieba.

   Miałam ochotę się chyba zabić.. Właśnie wtedy, kiedy wydawało się, że moje życie się ułożyło, wszystko znów legło w gruzach. A obiecywał.. A zapewniał.. A mówił, że kocha..

   Siedziałam tam do bardzo późna. Pojechałam później do hotelu taksówką. Spakowałam rzeczy i się wymeldowałam, wcześniej płacąc za pobyt. Na lotnisku znalazłam się nad ranem. Wsiadłam w pierwszy samolot do Polski. Nie obchodziły mnie jego wyjaśnienia, ani nawet to czy się będzie o mnie martwił, bał, cokolwiek. Telefon wyłączony schowałam do walizki. W Łodzi zjawiłam się koło czternastej. Od razu pojechałam do domu.  Jakby się ktoś pytał dlaczego nawet do niego nie podeszłam, mam prostą odpowiedź - wyjaśnienia i zapewnienia mężczyzn są nie warte niczego. Zawsze kłamią, nie ma takiej osoby, która by tego nie robiła. Przepakowałam walizki i bez zastanowienia wsiadłam w auto. Jechałam przed siebie, byle dalej. Nie znałam celu podróży. Chciałam uciec gdzieś, gdzie nikt mnie nie znajdzie. Włączyłam na chwilę telefon, wysyłając sms do Adama, żeby się nie martwił, że biorę wolne i jestem niedostępna przez długi czas. Ostatecznie wyjeżdżając na autostradę, musiałam obrać konkretny kierunek. Zdecydowałam się na jakiś nadmorski kurort. Kilka godzin, obiad, kawa i dotarłam na miejsce. Znalazłam sobie miejsce w przyjemnym hotelu, z dala od zgiełku wielkiego miasta. Spędziłam tam trzy dni na totalnym nic nie robieniu. Leżałam, opalałam się, zapominałam o wszystkim. Te dni dały mi też dużo pod względem psychicznym. Przestawałam czuć cokolwiek do Bartka, stawał się coraz bardziej obojętny.

   W internecie przeczytałam wiadomość na całą stronę o moich poszukiwaniach. Że wszyscy chcą, bym szybko do nich wróciła, bo mnie ktoś porwał. Prosząc w recepcji swojego hotelu o telefon, zadzwoniłam do Adama. Nie dając mu dojść do słowa, zakomunikowałam, że mają to wycofać, bo inaczej pożałują.

- Michalina, ale gdzie ty jesteś?
- Daleko od chorego świata.
- Powiedz gdzie.
- Muszę kończyć. Nie próbuj mnie szukać.

   Rzuciłam słuchawką. Spakowałam się i czym prędzej, wymeldowałam się stamtąd. Poszłam pożegnać się z morzem. Szłam brzegiem, obsypując przy każdym kroku sobie stopy. Patrzyłam w dół. Wpadłam na kogoś.

- Przepraszam, nie chciałam. - kobieta upadła.
- Nie szkodzi, przeżyję.
- Ma.. Ma.. Ma.. Magda?!
- Tak mam na imię, skąd pani.. - przerwała - o mój Boze!
- Znalazłam Cię!
- Sobowtór!
- Siostra! Bliźniaczka!
- Że.. Ty.. Że.. Nie możliwe..

  Porozmawiałyśmy chwilę. Szybko powstała między nami jakąś więź. Poszłyśmy na kawę. Długo gadałyśmy o różnych rzeczach. Zaprosiła mnie do siebie. Miała mały domek niedaleko. Spędziłam u niej kolejne cztery dni. Bartek,  Adam ani inni się nie dobijali, więc miałam chwilę wytchnienia. Coraz lepiej się dogadałyśmy. Okazało się, że w tym samym czasie czułyśmy to samo. Przeżywałyśmy kryzysy, rozstania,kłótnie, pseudo miłości.. Zaprosiła m ją do mnie do Łodzi. Musiałam wreszcie tam wrócić. Zapakowałyśmy się razem do mojego auta i wyruszyłyśmy w drogę. Ciągle śpiewałyśmy jakieś piosenki Linkin Parku, bo obie uwielbiałyśmy ten zespół. Śmiałyśmy się, dobrze bawiłyśmy. Po chwili jednak nasza sielanka się skończyła.

   Światło. Jasno. Dźwięk. Uderzenie. Ból. Cierpienie. Wrzask. Krew. Mroczki. Ciemność. Bezsilność. Bezradność. Bezwładność.

Piszę na komórce, wybaczcie błędy i długość rozdziału.. :C