Rozdział trzydziesty piąty

  Leżałam nieruchomo, słyszałam jakieś głosy na około. Chciałam coś zrobić, ale nie miałam na tyle sił. Oczy miałam zamknięte.

- Poważny stan?
- Bardzo. Postaramy się, by wszystko się unormowało, ale to nie takie proste.
- Panie doktorze, ona wyjdzie z tego?
- Będziemy robić wszystko w tym kierunku.

   Cisza. Łkanie. Ciągnięcie nosem. Głaskanie mnie po ręce. Wypowiadanie słów bez pokrycia. Zapewnienia, że będzie okej.

   Mijały kolejne chwile. Nie wiedziałam, czy to sekundy, minuty, godziny czy już dni. Słyszałam wszystko co się działo wokół, ale najgorsze co mogło się dziać, to to, że nic nie mogłam robić czy mówić. Bezczynność coraz bardziej mnie dobijała.

   Pikanie. Aparatury. Kable. Wstrząs. Utrata świadomości. Kolejny wstrząs. Drgawki ciała. Powrót do żywych.

   Z czasem zrozumiałam, że wyjście ze śpiączki do łatwych nie należy. Martwiłam się jedynie o Magdę. Nikt  z osób, które przebywały przy mnie, nie wspominał o niej. Nie wiedziałam czy żyje, czy ma się dobrze..

   Cierpliwość. Bezsilność. Wysłuchiwanie ciągłych lamentów. Chęć zostawienia wszystkiego i odejścia ze świata.

- Dajmy już spokój, odłączmy ją od tych aparatur, tyle się już męczy..
- Nie umiem, nie mogę..
- Ale..
- Niech się Pani nawet nie waży tego zrobić! - usłyszałam znajomy wrzask.
- Nie krzycz.
- Nie zgadzam się, słyszy Pani, nie zgadzam!
- Niewiele masz do gadania, młody chłopcze.
- To Pan ma niewiele do gadania. To młoda dziewczyna, całe życie ma przed sobą, a wy ją chcecie wysłać do grobu?!
- Leży tu już tyle czasu..
- Może leżeć nawet dziesięć razy tyle. Nie ma takiej opcji i koniec.

   Nagły skurcz. Wyrwane kable. Pikające aparatury. Cisza. Chyba koniec życia..

   Głęboki wdech. Otwarcie powiek. Niemożliwy strach. Lekarze. Rodzice. Maciek.

   Obudziłam się, udało mi się. Nie wiem jakim cudem. Nie wiem kto odłączył mnie od tych cholernych maszyn. Nie wiem przez ile byłam po drugiej stronie swojego życia. A może po prostu po stronie życia po życiu. Pierwszą osobą jaką zobaczyłam nie był Bartek, nie byli rodzice, Magda.. Tylko Maciej. Ten jeden, poczciwy, najlepszy.. Co najlepsze, zaraz obok niego stali Karol i Andrzej.

- Miśka! - wrzasnęli jednocześnie.

   Przytulali, całowali. Pierwsze co, zapytałam o Magdę. - Jaka Magda? Samą Cię znaleźli. - Siostra, bliźniaczka. Nikt nic nie wiedział.. Może bardziej nie chciał wiedzieć.. Pustka. Niepewność. Zdenerwowanie. Szukanie wyjaśnienia.