Rozdział czterdziesty drugi

- No popatrz, znalazłyśmy się! - zapiszczała siostra.
- Śpieszę się. Przepraszam.

   Odwróciłam się na pięcie i wyszłam z hali. Dogoniła mnie.

- Czemu uciekasz? Stało się coś?
- Nic. Po prostu muszę szybko coś załatwić. Trzymaj się.

   Przyspieszyłam kroku i wsiadłam w samochód.

- Nie odjedziesz, musimy porozmawiać. - zatrzymał drzwi.
- Teraz to ja nie mam ochoty z Tobą gadać. Wyjaśniliśmy sobie wszystko. Jesteś wolny, rób co chcesz. Twoje życie, nie moje.
- I właśnie dlatego. Ja chcę swoje życie przeżyć tak jak sobie zaplanowałem.
- I super. A teraz zostaw mnie.
- A w moim życiu jest miejsce jedynie dla Ciebie. W moich planach też się znalazłaś.. Misia..
- Odejdź, bo Ci coś przytrzasnę.
- Proszę..

   Z impetem zamknęłam wreszcie auto, odpaliłam silnik i odjechałam czym prędzej.

- Ja?! Jego planem?! Szybko sobie o mnie przypomniał, cholera..

  Dotarłam do domu, zrobiłam kolację i poszłam spać.

   Nadszedł maj. Mijało wszystko bardzo szybko. Nie zastanawiałam się nad niczym. Zawarłam związek z.. własnym przyjacielem. Tak, ostatecznie ja i Maciek zostaliśmy parą. Dlaczego tak się potoczyło? Że my.. Że.. Powoli.

   Jednego z wieczorów poszłam do niego. Siedzieliśmy przy kominku, patrzyliśmy w ogień. Zdobył się na wyznanie.

- Michalina, ja dłużej tak nie mogę..
- Czego nie możesz?
- Kocham Cię. Nie jak siostrę, przyjaciółkę.. Jak kogoś więcej. Wiem, że to nie jest najlepszy moment.. Ale po prostu mam dość patrzenia na Twój smutek. Nie wiem co z tym zrobisz. Nie musisz nic robić. Wystarczy, byś wiedziała.

   Uśmiechnął się niepewnie. A co ja mogłam zrobić? Pocałowałam go. Tym dałam mu znak, że też chcę czegoś więcej. Po co? Bo.. Sama nie wiem. To chyba jeden z trzech facetów, którzy mnie rozumiał. Andrzej i Karol mieli swoje partnerki. A Muzaj.. Cichy, spokojny, pomocny. To miało być swoistego rodzaju wynagrodzenie. I tak minęły prawie dwa miesiące, a nasz związek trwa. Nie żałowałam tej decyzji. Pomagał kiedy trzeba, całował, bronił, walczył.. Ideał.

  A co z Bartkiem? Nic. Ani ja się nie odezwałam więcej, ani on. Zapominałam o nim. Świat dzięki temu stał się piękniejszy. Jednego dnia, z Maćkiem przeszliśmy się do parku na skraju Łodzi. Blisko małego stawiku rozłożyliśmy swój kocyk. W strojach kąpielowych leżeliśmy i się opalaliśmy. Mi się to podobało, w końcu zawsze wyglądałam jak trup.

- Mój kochany trup. - zaczął mnie całować.
- Jednak dalej stwierdzasz, że jestem trupem? Dzięki. - odsunęłam twarz.
- Ale mój, to dobrze. - znów się przysunął.
- Hmm, no ja nie wiem, nie wiem.
- Ale ja wiem.

   Obok nas ktoś rozłożył swoje rzeczy.

- No hej.
- Hej. - odpowiedziałam obojętnie, nawet nie patrząc w tamtą stronę.
- Oo, para miesiąca.. - wstał mój partner - witam, witam.
- Też Wam się nudzi? W czwórkę się lepiej opalać. - uśmiechnął się Kurek.
- Tak, tak.

   Popatrzyłam na niego. Niego i Magdę. Byli razem. Złapało mnie coś w sercu. Miałam ochotę wstać i przywalić własnej siostrze. Jednak Muzaj położył się obok mnie i mocno przytulił.

- Będzie dobrze kotek, nie przejmuj się. - szepnął do ucha.
- Nie wątpię.. - westchnęłam.

   Obnosili się naokoło ze swoją "miłością", aż mnie to irytowało. Zebrałam się stamtąd. Powiedziałam, że źle się czuję. Bez żadnych pytań, mój facet zebrał rzeczy, pożegnaliśmy się i poszliśmy.

- Przepraszam.
- Rozumiem. Też czułem się głupio. Ale tu jest już okej, tak?
- Tak. - pocałowałam go - jedźmy już.
- Jeśli tego chcesz.

   Włączył silnik i odjechaliśmy.

   Ciągle piękna, ciągle cudowna, a serce mi wali jak szalone. Nie umiem się pozbierać. Przytulam Magdę, ale to wszystko takie bez uczucia. Chcę, by była o mnie zazdrosna.. A tu niczego się nie doczekałem. 

- Kotek, a tak szczerze, to czemu się tu rozłożyliśmy, jak oni byli?
- Bo tu najlepsze słońce grzeje.
- Tak, tak. Przyznaj się. Stęskniłeś się za nią.
- Nie. Niby czemu miałbym tęsknić?
- Czyli rozumiem, że ona to zamknięty rozdział? I możemy się całkowicie i już na zawsze zająć jedynie sobą? 
- Tak, tak. - odpowiedziałem bez emocji.

   Tak, przecież to nienormalne. Sam się zastanawiam nad sensem swojego istnienia.. Cholera, Kurek, obudź się! Zaraz może być za późno!

- Muszę lecieć na chwilę.
- Gdzie?
- Przypomniało mi się, że coś na mieście mam do załatwienia. Kocham Cię. - rzuciłem na szybko, całując w czoło.

   Leży i wlepia swoje niebieskie oczy w mój tyłek. Czuje to. Idę w stronę auta, czym prędzej się pakując.

- Bylebyś znalazł odwagę.. 

                                                                                                                                                              

Koniec roku u Was też taki ciężki? 
Co powiecie na mały konkursik, w którym do wygrania dowolna karta z siatkarzem z Orlenu + niezdrapany, nieużywany kod? Mam nawet pomysł.. Ale nie wiem, czy zastosuję. Zobaczę.. 
A tymczasem uciekam ;-)
Enjoy i dobranoc! :-)