Rozdział trzydziesty

- Co się dzieje, mamuś? Wyrzuć to z siebie!
- Ty.. Muszę.. Masz siostrę bliźniaczkę.
- Co?! - wrzasnęłam, zatrzymując czym prędzej samochód na poboczu.
- No..
- Gdzie ona była? Skąd, co, gdzie, jak?!
- Michalinko, tylko spokojnie.
- Jak ja mam być do cholery spokojna?! No powiedz mi jak?! Tłumacz mi to! - wrzeszczałam
- Tylko nie krzycz.. - spuściła głowę.

   Opowiedziała mi historię mojego dzieciństwa. Wszystko mi się popsuło, cały świat legł w gruzach. Nigdy się tego nie spodziewałam.. Do porodu moja mama myślała, że byłam jedynaczką. Lekarze ją o tym zapewniali. A kiedy zaczęła się akcja porodowa.. Okazało się, że jesteśmy dwie. Moja matka wpadła w szał, nie była przygotowana na dwójkę noworodków. Zdecydowała się porzucić dziecko, właśnie ją. Kazała się jej pozbyć. Nikt się o tym nie dowiedział, nawet mój ojciec. Tylko lekarz i położna, którym matka nieźle zapłaciła za milczenie i ogarnięcie sytuacji.

- Jesteś.. jesteś.. - nie umiałam wypowiedzieć nic.
- Tak wiem, zimną szmatą, która porzuciła własne dziecko. Myślałam, że nie żyje.. Ale Magda mnie teraz odnalazła, nie wiem jak.. Nie wiem co robić, Michalinko, tak bardzo tego żałuję..
- Czego? Że byłaś obojętna wobec drugiego dziecka, bo się nie przygotowałaś? Że chciałaś ją zabić?! - krzyczałam.
- Ale..
- Nie ma ale. Nikt nigdy nie powinien tak postępować, rozumiesz?!
- Wiem, teraz to wiem..
- Myślałaś, że to się rozejdzie po kościach, nikt się nie dowie?
- Chyba tak..
- Ty oszalałaś! Jesteś jakąś wariatką!
- Miśka, zrozum mnie.. Byłam młoda..
- Jaka młoda? Proszę Cię. Nic Cię nie usprawiedliwia. Co na to tato?
- Nie wie nadal.
- Co proszę?!
- Nie chciałam go tym obarczać.
- No chyba sobie żartujesz! Ja Cię odwożę i przy mnie mu to wszystko mówisz!
- Nie mogę!
- A jeśli nie ty, to ja, zrozumiano?!

   Spuściła głowę, łzy spłynęły jej po policzku. Odpaliłam silnik i odwiozłam w ciszy ją pod bramę.

- Mam iść Cię pilnować?
- Nie musisz. - rzuciła i wyszła z auta.

   Skierowała się w stronę domu. Mimo wszystko czekałam na podjeździe i obserwowałam całą sytuację przez okno. Ojciec się wkurzył. Wymachiwał rękoma, chodził, wydzierał się. Wcale mu się nie dziwię. Po chwili opuścił budynek i uciekł gdzieś. Miałam ochotę pójść za nim, ale ostatecznie wsiadłam z powrotem do samochodu i odjechałam do swojego mieszkania. Wciąż nie mogłam sobie ułożyć tej całej sytuacji w jedną całość. Jak, po co, dlaczego? Piłam kakao, siedząc przy kuchennej wysepce. Pogasiłam światła i jedyne jego źródło wchodziło przez okno. Patrzyłam w gwiazdy, szukając odpowiedzi.

- Dlaczego babciu ona mi nie powiedziała? Po co ta cała szopka? Czy nie umiała przyjąć odpowiedzialności? To chore.. - mówiłam niby do siebie, ale głównie do zmarłej, kilka lat temu, babci.

   Lubiłam czasem po prostu mówiąc głośno, kierować słowa do niej. Wiedziałam, że ona zawsze była, jest i będzie przy mnie. Często czułam jej obecność. W najważniejszych momentach życia mi towarzyszyła. To moja przyjaciółka, która jako jedyna widzi i wie wszystko. Szkoda, że nigdy już się nie wypowie o tym, czego się nasłuchała ode mnie..

   Senność się we mnie wezbrała, dlatego po omacku trafiłam do sypialni. Nie miałam już siły na prysznic, więc położyłam się i prawie od razu zasnęłam.

- Michalinko! - usłyszałam znajomy głos.
- Babcia! - ucieszyłam się.
- Nie mogłam się nie odezwać w tak ważnej sprawie..
- Czyli ty zawsze jesteś, zawsze mnie słuchasz?
- Oczywiście kochanie, nie śmiałabym inaczej. Pamiętasz, przed odejściem Ci obiecałam, że zawsze przy Tobie będę. Wywiązuję się z obietnic! - dotknęła palcem mojego nosa.
- Jak dobrze Cię widzieć.. - wtuliłam się.
- Szkoda, że nie mogę przemówić Twojej mamie do rozsądku..
- Wiedziałaś o wszystkim?
- Dopóki żyłam? Ani słowa się nie dowiedziałam. Po śmierci człowiek się dowiaduje i widzi różne rzeczy.

   Usłyszałam jej wersję. Obiektywną. Łzy spływały po policzkach, nie wiedziałam co dalej robić.

- Magda to dobra dziewczyna. Nie wiedziała, że mama tak postąpiła. Myślała, że ktoś podmienił dzieci w szpitalu, że to przypadek. Tak mówiła jej kobieta, która ją wychowuje.
- A kto się nią zajmuje?
- Położna ze szpitala. Ta sama, która odbierała poród.
- Biedna Madzia.. Mogę ją poznać?
- Jeśli tylko Twoja mama się na to zgodzi.
- A co jeśli nie?
- Ja Ci nie pomogę.
- Czemu?
- Nie mogę. I tak za długo z Tobą siedzę. Wzywają mnie. Trzymaj się kochana. Pamiętaj, że zawsze masz nad sobą anioła stróża. - przytuliła i pocałowała mnie po raz ostatni.

   Zniknęła. Prysła jak bańka mydlana, a ja się obudziłam. Sama już nie wiedziałam, czy to co się dowiedziałam od najstarszej w śnie to prawda, ale postanowiłam jej zaufać. Wzięłam łyka wody, ze szklanki stojącej obok łóżka i poszłam dalej spać.

   Budzik zadzwonił o ósmej. Niechętnie go wyłączyłam i leniwie się przeciągnęłam. Biorąc szlafrok, przeszłam do łazienki, a potem do kuchni. Zjadłam szybkie śniadanie, ubrałam sportowe rzeczy, wzięłam ipoda z słuchawkami i zamykając drzwi, pobiegłam jak codziennie. Po godzinie wróciłam. Ogarnęłam mieszkanie i nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Patrzyłam po prostu tępo w przestrzeń.  Niechętnie koło czternastej zrobiłam spaghetti.

- Ładnie to się tak obżerać? - usłyszałam za mną?
- Adam, matko, czy ty mógłbyś pukać?! - podskoczyłam aż z wrażenia.
- Otwarte. Naucz się zamykać.
- Nie ważne. - machnęłam ręką i wróciłam do nakładania porcji.
- Znajdzie się coś dla mnie? - podszedł bliżej.
- W ostateczności. - mruknęłam i wyjęłam kolejny talerz.
- Co taka niemrawa, stało się coś?
- Nic. - postawiłam przed nim gotowe danie.

   Rozdałam widelce i zajęłam się pochłanianiem obiadu.

- Coś nie tak w Spale?
- Dlaczego tak myślisz?
- Bo wczoraj wróciłaś, nic się nie odezwałaś.
- Zmęczona byłam.
- Taki wycisk Ci dali?
- Taa. - odpowiedziałam obojętnie.
- Miśka, halo! - pomachał mi ręką przed twarzą.
- Czego?
- Ziemia tutaj!
- Weź mi daj spokój, proszę.
- Nie, dopóki się nie dowiem co się stało.
- Odpuść. Co się stało, że przyszedłeś?
- Chciałem Cię wyciągnąć na jakiś trening. Ostatnio sobie odpuszczasz.
- Idziemy na siłownię?
- Myślałem nad zwykłą grą, ale jeśli chcesz..
- Chcę.
- Serio? - zapytał zdziwiony - dobrowolnie chcesz wycisk? Serio coś się stało.
- Kończ szybciej, idę się przebrać i jedziemy. Twoim czy moim?
- Obojętnie.

   Przebrałam się, zebrałam do treningowej torby rzeczy i czekałam w przedpokoju.

- Pospiesz się!
- Naczynia do zmywarki składam, to źle?
- Rób co chcesz, byle szybko.
- Idę, już idę.

   Pojawił się wreszcie i wyszliśmy. Ćwiczyłam jak nigdy. Wykonywałam wszelkie polecenia bez zająknięcia. Adam stojąc z boku nie mógł się nadziwić. Po prawie dwóch godzinach mogłam się przebrać i wyjść.

- Chcesz pogadać?
- Nie mam ochoty. Widzimy się jutro, na razie! - rzuciłam, wsiadając do auta.

   Odjechałam z piskiem opon. Zjawiłam się błyskawicznie pod rodzinnym budynkiem. Wparowałam tam bez niczego.

- Chcę ją widzieć.
- Kogo? - zapytała mama.
- Magdę, teraz.
- Dobrze wiesz, że..
- Mam to w dupie, podaj mi do niej adres.
- Nie mam.
- To wytrzaśnij.
- Nie mam skąd.
- Nie zostawiła Ci żadnych namiarów?
- Nic.
- Kłamiesz! - wrzasnęłam.
- Michalina, uspokój się! - z pokoju obok wyszedł mój tato.
- Wszyscy jesteście nienormalni! I tak ją znajdę! - krzyknęłam, po czym trzasnęłam drzwiami i wyszłam.

   Właśnie w takim momencie potrzebowałam wsparcia Bartka.. Ale on był w Spale, trenował. Nie odbierałam żadnych telefonów. Usiadłam do laptopa, po powrocie i przekopywałam cały internet w poszukiwaniu kontaktu do siostry, ale bezskutecznie. Zrezygnowana poszłam się umyć i spać.

- Gdyby to wszystko było takie łatwe, gdybyś tu mógł być, gdyby wszystko to okazało się nieprawdą.. - powiedziałam sama do siebie i przymknęłam powieki.

   Rano wstałam całkowicie niewyspana. Całą noc się kręciłam, przekładałam z boku na bok.. Otwierając oczy wpadł od razu strumień światła zza okna. Przymknęłam zasłonki i chciałam wrócić z powrotem do łóżka, ale stwierdziłam, że czas już się podnieść. Miałam zamiar robić identycznie to samo, co dnia poprzedniego, wyłączając kłótnię z rodzicami. Ubrałam się i weszłam do kuchni.

- Ile można spać? - usłyszałam.
- Co ty tu robisz? - wrzasnęłam.
- Miłe przywitanie przyjaciela, naprawdę.
- Nie w Spale?
- Ja już swoje zgrupowanie skończyłem. Tosty i kakao, tak jak lubisz.

   Uśmiechnął się i podał mi jedzenie. Zjadłam szybko, cały czas rozmawiając. Jemu mogłam się wyżalić, był obok. Przez telefon, to nie miałoby sensu, dlatego też Bartek nic nie wiedział, a Maciek takową wiedzę już posiadał. Wysłuchał, starał się podsunąć jakieś rozwiązania.

- Brakowało mi Ciebie, wiesz? Tęskniłam. - przytuliłam przyjaciela.
- Też tęskniłem, dlatego się tu pojawiłem.
- Zawsze wiesz co powiedzieć..

   Leżeliśmy razem na kanapie. Od razu poprawił mi humor. Opowiedział trochę o tym, co się działo w Spale, o siatkarzach, trenerze.

- Czemu mnie unikałeś w weekend?
- Ja? Nie unikałem Cię, kończyliśmy zgrupowanie, trzeba było ogarnąć wszystko.
- Ale tak właściwie czemu kończycie?
- Mamy kilkudniowe wakacje przed kolejnymi meczami. Wypoczęci będziemy lepiej grać.
- Fajnie tak..

   Ułożyłam głowę na jego kolanach, gdy ten usiadł. Bawił się moimi włosami, co uwielbiałam. Starałam się zapomnieć o wszystkim, co działo się ostatnio. Maciek skutecznie odrzucał mnie od myśli o Magdzie, rodzicach i całej tej sytuacji. Oboje popołudniu odpuściliśmy treningi  i razem upiekliśmy ciasto. Po naszych wypiekach cała kuchnia wyglądała jak pobojowisko. Wszędzie kawałki surowej masy, mąki, resztki produktów.

- Sprzątasz!
- Chyba śnisz! Twój dom! - zaśmiał się.
- Jesteś mężczyzną, w dodatku młodszym!
- Nie wytykaj mi, staruszko.
- Idiota!

   Zaczęliśmy się gilgotać i ganiać po całym domu, zostawiając wszędzie po sobie ślady. Ostatecznie oboje wylądowaliśmy na moim łóżku w sypialni.

- Jak dobrze, że wróciłeś. - uśmiechnęłam się.
- Jak dobrze, że wciąż możemy spędzać razem czas.
- Zawsze mogliśmy.
- Teraz szczególnie.
- Dzięki Ci, że mi tak pomogłeś, szczególnie dzisiaj..
- Nie ma za co.
- Jest, jak zawsze zresztą.

   Odruchowo w podzięce go pocałowałam. Jednak nie skończyło się to na zwykłym całusie.

Wracam do codziennych wpisów, także mam nadzieję, że to będzie lepiej się składało.. ;-)
Miłego wtorku :-)
Buziaki i enjoy! ;*