Rozdział dziewiętnasty

- Mam tu siedzieć pół godziny? -  jęknęłam.
- No ale co ja mogę?
- Trzeba było mnie słuchać i iść schodami!
- Oj nie przesadzaj..
- Super. - zaplotłam ręce na klatce piersiowej.
- Nie obrażaj się.
- Spadaj. Przez Ciebie muszę spędzić tu tyle czasu.
- Aż tak Ci ze mną źle?
- Jestem głodna!
- Człowiek głodny, człowiek zły? - zaśmiał się.
- Dokładnie.
- Ee tam, nie przesadzaj. To co robimy?
- Nic. - odpowiedziałam sucho.

  Usiadł obok i włączył latarkę w telefonie. Nie mieliśmy oczywiście oboje zasięgu, więc i nie było jak się z kimś skontaktować.

- Będziesz tylko milczeć?
- Tak.
- Uśmiechnij się chociaż.
- A mam jakiś powód?
- Tak, widzisz mnie.
- Skromny. - prychnęłam.
- Jak zawsze. - wyszczerzył się.

   Nie mogłam powstrzymać uśmiechu.

- Porozmawiaj proszę ze mną. Powiedz mi co się wydarzyło, że w nocy uciekłaś.
- Odpuść.
- Nie odpuszczę. Poza tym, nie masz wyjścia. Musisz mi powiedzieć.
- Bo?
- Bo inaczej stąd nie wyjdziesz.
- Niby czemu?
- Bo ja tak chcę.
- A jak to zrobisz?
- Mam swoje sposoby..
- Zaczynam się Ciebie bać..
- Nie musisz, spokojnie. - uśmiechnął się - to jak?

   Zmierzyłam go wzrokiem, wiedział jak mnie podejść. Miał jakiś wewnętrzny dar przekonywania.

- Moja matka do mnie dzwoniła. Próbowała wytłumaczyć zachowanie ojca.
- To takie straszne?
- Po prostu nie jestem typem człowieka, który każdym swoim problemem obarcza pierwszą lepszą osobę, która się pojawi.
- Uważasz mnie za pierwszą lepszą osobę?
- Uważam Cię za.. - nie dokończyłam.
- Za?
- Za fajnego faceta.
- Dzięki.
- Którego polubiłam.. - wyznałam.
- Mhm, no to widzę, że się rozwijasz. Coraz więcej mówisz.. Ja też Cię polubiłem. Fajna z Ciebie babka. Szkoda, że Cię wcześniej nie znałem.
- A co by to zmieniało?
- Nigdy nie dopuściłbym do tej sytuacji, jaką przeżyłaś z Czarnowskim.
- Stało się. Co się stało, to się nie odstanie. Nie chcę wracać do przeszłości już nigdy więcej. Zbyt dużo nerwów mnie to kosztuje..
- Wiem, zdaję sobie z tego sprawę. Tak w ogóle to dziekuję Ci, że chciałaś się przede mną otworzyć, choć wcale nie musiałaś..
- Nawet nie wiesz ile razy przez ten cały okres chciałam komukolwiek o tym powiedzieć.. Tylko zawsze jakoś w ostatnim momencie się z tego wycofywałam.
- Czemu?
- Bo tak.
- Nie no, okej, przecież nie zmuszam. Powiem Ci, że ja i moja eks byliśmy parą doskonałą. Nikt tak naprawdę nie wie od początku do końca dlaczego się rozstaliśmy. Poza tym to nie jest rzecz, którą trzeba się chwalić na prawo i lewo. Chyba oboje rozumiemy się doskonale..
- Chyba tak. Wiesz, w ciągu tych kilku dni stałeś się bliższy niż niejeden przyjaciel..

   Sama zastanawiałam się dlaczego tak się stało. Po co ja mu to mówię, dlaczego.. Ale wydusiłam z siebie to i było mi lepiej. Rozmawialiśmy jeszcze dużo. Otworzenie nas, zajęło więcej niż pół godziny. Bynajmniej tak mi się wydawało. Śmialiśmy się ile się dało, opowiadaliśmy coraz to nowe historie.

- Masz ładne oczy. - powiedziałam zupełnie bez zastanowienia.
- Dziękuję. - uśmiechnął się - ale nie są ładniejsze niż Twoje.

   Słyszałaś co on powiedział? Tak, właśnie przyznał, że podobają mu się Twoje gałki oczne. Nie wiesz po co pierwsza wywaliłaś z takim tekstem, ale jak widać zadziałało. Nawet gdyby odpowiedział to z grzeczności, to zawsze jakoś cieplej na duszy Ci się zrobiło. Uśmiechasz się i milczysz, szukając w głowie jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia.

- Dzięki.. - wydusiłam nareszcie z siebie.
- Jak się zabawnie złożyło, że oboje mamy niebieskie.
- Tylko Twoje powalają na łopatki swoją wyjątkową barwą.

   Myślałam, że powiedziałam to w myślach, ale widząc jego speszenie zrozumiałam, że wygłosiłam taki tekst prosto w twarz. Zrobiło mi się głupio.

- Żartuję przecież. - próbowałam się ratować - nie myśl sobie, że tak serio uważam.
- Mhm.
- Samouwielbienie Cię dopadnie.
- Już dopadło.

   Udało mi się jakoś normalnie wyjść z tej niezręcznej sytuacji. Szybko zmieniłam temat. Po kilku minutach baterie się wyczerpały w telefonach i nie mieliśmy już latarek.

- Full romantico. - skwitował Kurek.
- No ba, brakuje tylko szampana i truskawek.
- Że też nie wziąłem takiego prowiantu ze sobą.. Cholera.

   Oboje się roześmialiśmy. Usłyszeliśmy głos z głośnika.

- Właśnie kończymy pracę, za kilka sekund drzwi się otworzą. Wcześniej może nastąpić kilka wstrząsów.

   Oboje się podnieśliśmy i czekaliśmy na wybawienie. Lampka zaczynała powoli się włączać.

- Patrz, normalnie jak w klubie. - śmiałam się.

   Stanęliśmy przy samym wyjściu. Zaczęły się wspomniane trzęsienia. Były na tyle mocne, że ja się przewróciłam i w dodatku pociągnęłam za sobą Bartka. Runęliśmy z hukiem na ziemię. Kuraś mnie lekko przygniatał, bo upadł na mnie. Ale po tym jak oboje otworzyliśmy powieki, to nasz wzrok się spotkał. On wyrażał nim coś, czego dotychczas nigdy nie wiedziałam. Jakiś niebywały ogień, połączony z delikatnością i czułością. Prawie odpłynęłam.. Miałam wtedy tylko jedno marzenie - żeby mnie pocałował. Nie obchodziło mnie to, co by się działo potem, co on by sobie pomyślał.. Miałam ochotę obrzucić go pocałunkami. Uśmiechnął się widząc moje zachowanie. Podniósł mnie i przycisnął do jeden ze ścian. Nachylił się nade mną.

- Nie wiem czy tego chcesz, ale takie mam wrażenie.. - szepnął mi do ucha.

   Przybliżył twarz. Dzieliło je już zaledwie kilka milimetrów. Usta praktycznie się stykały. Uśmiechnęłam się i postanowiłam zatonąć całkowicie..

Może się coś nie zgadzać, czy coś.. Piszę z komórki, mam nadzieję, że wybaczycie błędy.. :-) Rano postaram się to ogarnąć :-)