Rozdział trzydziesty pierwszy

Na buziaku się nie skończyło. Straciłam zupełnie kontrolę nad sobą. Potrzebowałam bliskości faceta, kogoś, kto ukoi choć na chwilę moje nerwy. Nie wiedziałam co się dzieje na około. Dopiero po jakimś czasie, kiedy leżeliśmy wtuleni w siebie, zrozumiałam co zrobiłam.

- Jezu Maciek.. Ja..
- Cii, spokojnie.
- Tak głupio wyszło.. Ja.. Nie mogę, przecież tak nie można.
- Jesteśmy oboje dorośli, wiemy co robimy.
- W moim przypadku to właśnie nie jest wiadome.
- Nie rozumiem.
- I nie zrozumiesz.. Idź już proszę.
- Jesteś pewna?
- Tak, idź.
- Jeśli ty nie chciałaś, to przepraszam.. - spuścił głowę.
- Nie wiem czego chcę.. - szepnęłam i odwróciłam się.

   Co to niby było? Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, co się stało? Ranisz! Ranisz siebie, Maćka, Bartka! Kobieto, ogarnij się! 

   Ubrał się i wyszedł. Leżałam w łóżku i zastanawiałam się, dlaczego tak postąpiłam, czemu nie miałam hamulca. Wstałam i poszłam pod prysznic. Długo tam przebywałam, bo i chciałam zmyć z siebie wszystko. Wychodząc, przeszłam obok lustra. Szybko odwróciłam głowę w drugą stronę. Nie mogłam na siebie patrzeć. Ubrałam się i poszłam biegać. Zadzwonił Bartek, ale nie odebrałam. Nie wiedziałam co mu powiedzieć. Minął mi czas do wieczora. Nieustannie dobijał się chłopak, a mi po głowie chodziło milion myśli. Postanowiłam zapomnieć o tym, co się stało i wszystkich traktować, jakby nic nie było. Takie wyjście wydawało się najbardziej racjonalne ze wszystkich. Przed snem wywietrzyłam dobrze sypialnie, więc od razu zasnęłam.

   Kolejne dni mijały mi ciągle tak samo. Trening, dom, biegi. Maćka mijałam pod domem. Uśmiechałam się, mówiłam mu cześć i szłam dalej. Nie rozmawialiśmy ze sobą normalnie od tamtego czasu. Poza tym, zaczęłam się zastanawiać, dlaczego on wykorzystał moją chwilową słabość.. Może on też coś do mnie czuje? Tfu, jakie też. Chodziło mi oczywiście, czy on coś do mnie czuje, opuszczając słowo też..

   Pojechałam na mecz chłopaków do Warszawy. Emocje niesamowite. Zacięty pojedynek, ale przede wszystkim spotkanie z ukochanym.

- Misia! - wrzasnął, od razu jak mnie zobaczył.
- No hej. - uśmiechnęłam się.
- Już myślałem..
- Nie myśl więcej. - pocałowałam go.

   Nie zważałam, że patrzą na mnie inni zawodnicy, że ktoś to zobaczy.

- Jesteś pewna? - zapytał, odrywając się ode mnie.
- Jak jeszcze nigdy. - złapałam go za rękę i pociągnęłam.

   Wokół panowała chwilowa cisza. Wszyscy spoglądali na nas z otwartymi szeroko ustami. Widziałam wychodzącego Bartmana. Roześmiałam się na głos, a to samo ogarnęli Kłos i Wrona. Oni to jakiś nierozłączny duet, prawie wszędzie razem.

- Obejdzie się smakiem? - zapytał Karol, trykając mnie w ramię.
- Nie wiem, chyba będzie musiał. - znów się śmiałam.
- Biedny Zbysiu, oj biedny..
- Cóż zrobić, takie życie. Lajf is brutal. - podsumował Endrju.
- No widzisz, dokładnie. Jak wy oboje mnie doskonale rozumiecie!
- A co, ja Cię niby nie rozumiem? - oburzył się Bartosz.
- Ty Kochanie najbardziej na świecie. - obdarowałam go całusem.

   Zbierali się na wyjście. Razem z Karolem zajęliśmy dogodne miejsca i obserwowaliśmy walkę. Podczas całego spotkania nieraz dobrze się dogadywaliśmy. Znalazłam fajnego faceta, przyjaciela, który jest tak samo świrnięty jak ja. Niby zawsze był Maciek.. Ale.. No właśnie, jest ale..  Przestałam jakoś się z nim kontaktować.. A chociaż Karol miał dziewczynę i wiedziałam, że ode mnie nic nie będzie chciał. Po pięciu setach, nasi przegrali. Głównie za sprawą nieudanych ataków Pana Be. Załamani zeszli do szatni. Nietęgie miny mieli chyba wszyscy. Jednak kibice nadal zostali z nimi. Dziękowali im, śpiewali, bawili się.

- Oni naprawdę..?
- Tak.
- Serio?
- Czemu w to nie wierzysz?
- Bo.. tak po prostu. Nie ważne.

  Podsłyszałam tę rozmowę. Zaśmiałam się tylko i wróciłam do pocieszania Bartka.

- Kotek, nie przejmuj się, odegracie się w niedziele!
- Nie dobijaj mnie..
- Proszę.. Uśmiechnij się chociaż.
- Niby z jakiego powodu?
- Bo ja tu jestem?
- No doobra. - uśmiechnął się.
- Od razu lepiej.

   Rozdali potem autografy i poszliśmy na wspólną kolację. Dołączył do nas Muzaj, który ochoczo ze wszystkimi rozmawiał. Podszedł do mnie i Bartka, gratulując związku.

- Dziękujemy.
- Naprawdę się cieszę.
- My też.
- Możemy pogadać?
- A musimy?
- Proszę..
- Okej, Bartuś, zaczekasz?
- Jasne, leć.

   Pocałował mnie, a ja udałam się za sąsiadem.