Rozdział dziewiąty

Play :-)

- No gdzie my idziemy? Powiesz mi wreszcie? - zapytałam już naprawdę wkurzona.

- Oj cierpliwości kochana. - otworzył mi drzwi swojego auta i poszedł do swoich.

   Odpalił silnik i wyjechał z podjazdu. Jechał szybko, bo przecież byliśmy spóźnieni. Tylko jeszcze nie wiedziałam gdzie, a on nie miał najmniejszego zamiaru mi powiedzieć. Nuciłam sobie w myślach piosenki Macklemore i śmiałam się cały czas. 

- Co ja tak właściwie mam zabrać ze sobą do tej Spały? Bo wypadałoby się zacząć powoli już pakować.

- Serio? Ty chcesz na cztery dni przed się pakować? - zaśmiał się.

- No a kiedy?

- Rano przed wyjazdem wyjmę walizkę, wrzucę treningowe ciuchy, ze dwie koszule, jakieś spodenki, buty, bieliznę i koniec. - wyszczerzył się.

- Brawo, ale ja nie mam zamiaru tak zrobić.

- Kobiety.. - westchnął.

- Co ty się tak czepiasz? - szturchnęłam go.

- Ja ? Nie czepiam się, a jedynie stwierdzam. Kobiety tak zawsze mają, czyż nie?

- Nie. Lama.

- Ale lamy są takie kochane i słodkie.

- Tak, tak, wmawiaj to sobie.

- No coś muszę.

- Oczywiście.

   Po kilku minutach zatrzymaliśmy się gdzieś w mieście. 

- Gdzie my jesteśmy? - zapytałam wysiadając i rozglądając się.

- Nie wiesz? - podał mi rękę i zamknął samochód.

- Nie mam zielonego pojęcia. Chyba tyle lat tu mieszkam, a takiego miejsca nie kojarzę.

- Widać, że się nie ukulturalniasz.. - zachichotał.

- Spadaj. - znowu dostał w ramię.

- No ale skąd? Nawet krawężnika tu nie ma. 

- Idiota.

- Dzięki.. - udawał obrażonego.

- Dobra, to gdzie my w końcu idziemy?

- Nie powiem Ci za karę, za nazwanie mnie idiotą.

- Nie to nie, ja mogę wrócić do domu. - obróciłam się i zaczęłam iść z powrotem w stronę auta.

   Stał chwilę w miejscu, po czym podbiegł do mnie, podniósł mnie i przerzucił sobie przez ramię. Zaczęłam się śmiać, krzyczałam i się wyrywałam.

- Postaw mnie głupku jeden, nooo.

- Nie, bo zwiejesz. A co, nie jest Ci wygodnie?

- Jest, nawet bardzo.

- Cieszę się, bo pomęczysz się jeszcze tylko chwilę.

 Zaczął biec w nieznaną mi stronę.. Po drodze wszyscy ludzie przyglądali się nam z takim wyrazem twarzy, że zaczęłam zastanawiać się, czy aby nie jesteśmy kosmitami. Odstawił mnie wreszcie przed samymi drzwiami. Otworzył je i przepuścił, oczywiście jak na gentlemana przystało. Zobaczyłam wielki napis "Galeria sztuki". 

- Co? Po co my tutaj? - zdziwiłam się.

- Zaraz zobaczysz, chodź szybciej. - pociągnął mnie za rękę wprost do jednej z sal.

   Przeszliśmy do sali pełnej ludzi. Ciągle nie wiedziałam po co tam jesteśmy. Nagle rozejrzałam się wokół. Wszędzie otaczały mnie zdjęcia.. MOJE ZDJĘCIA! 

- Co to niby ma być?!

- Niespodzianka, ode mnie dla Ciebie. Zdjęcia z sesji wywołane, teraz wszyscy mogą podziwiać Twoje piękno i talent Piotra. - uśmiechnął się.

- Ale czemu mi wcześniej nie powiedziałeś? 

- No bo wtedy to już by nie było niespodzianką.

- Tylko, że teraz wszyscy wokół są tak ubrani, a ja jak taka..

- Oj przestań, najważniejsze, że dotarłaś. Że udało mi się Ciebie tu przyciągnąć. 

- I tak lama.

- Kochana lama, ciągle Ci to muszę przypominać.

   Zaśmiałam się tylko i z niedowierzaniem pokręciłam głową. Maciek na chwilę mnie opuścił, a ja zaczęłam przyglądać się fotografiom. Każda z nich była inna, niepowtarzalna, taka wyjątkowa.. Nawet nigdy bym się nie spodziewała, że mogę tak dobrze wychodzić na zdjęciach. Zasługa Piotrka i to wielka. Co chwila ktoś podchodził do mnie, gratulował udanej sesji, mówił że jestem ładna i inne takie. Jeszcze chyba nie usłyszałam tak wielu komplementów na swój temat. Przy okazji nie mogło zabraknąć zdjęć wspólnych z przyjacielem. Na każde kolejne reagowałam coraz to większym uśmiechem. 

- Szampana? - zapytał przechodzący obok kelner.

- O tej porze? Nie, dziękuję. - uśmiechnęłam się.

- Ładną tworzą państwo parę, a pan Maciej tak o Panią dba, lepiej Pani trafić nie mogła. - powiedziała jedna z kobiet, przyglądająca się naszemu zdjęciu.

   Nie miałam siły tłumaczyć się z tego, że parą nie jesteśmy, więc zwyczajnie podziękowałam i przeszłam dalej. Dotarłam wreszcie do ostatniego zdjęcia. Tego, na którym się całujemy. Patrząc na to, naprawdę można było stwierdzić, że jesteśmy parą z długim stażem, zaraz przed ślubem, albo już nawet po. 

- Śliczne fotografie. - usłyszałam łapiącego mnie w pasie Bartka.

- Ty też tutaj? - obróciłam się.

- No przecież nie mogłem opuścić tak ważnej wystawy. Naprawdę świetna robota. A te Wasze zdjęcia wspólne, to mistrzostwo. 

- Miło, że tak sądzisz..

- I nie, nie uważam, że jesteście parą, już sobie to wybiłem z głowy. - zaśmiał się.

- Chociaż Ty jeden.

- No ale w sumie, sama przyznaj, że tak wyglądacie. 

- Oj nikt nie umie pojąć, że tak też mogą się zachowywać przyjaciele.

- Ja się nie całuję namiętnie z moimi przyjaciółkami.. -zachichotał.

- Spadaj. - dostał z pięści w ramię.

- O, tutaj jesteś, szukałem Cię. Wieczorem wyprawiam imprezę, wpadasz? - zwrócił się sąsiad do Kurasia.

- Wieczorem znaczy? 

- Koło dziewiętnastej.

- Spoko, postaram się być. 

- Tylko wiesz, kulturalna impreza.. - poruszał znacząco brwiami.

- No oczywiście, tak jak zawsze.

   

   I oboje zaczęli się śmiać. Zmieszana, na chwilę przeprosiłam ich i podążyłam do łazienki. Zamykając drzwi w swojej kabinie usłyszałam rozmowę dwóch kobiet.

- Czy Ty ją widziałaś? Masakra jakaś. Co ona się tak ze wszystkimi obściskuje? Muzaj za nią biega, Kurek też, niedługo połowa siatkarzy będzie za nią piszczeć.

- Weź przestań, co Ty się przejmujesz. Przecież Alka Ci nie zabierze. 

- Chyba. 

- A co ty myślisz, że on by poleciał na taką brzydką laskę? Proszę Cię, on jeszcze ma gust.

- No widać to po mnie oczywiście. - zaśmiała się.

- No ba. Ale ogólnie nie masz się co martwić, nie przyczepi się do niego. 

- Mam taką nadzieję. 

   Nie było to miłe, chociaż trochę zabawne. Zapewne nie wiedziały, że ja tam jestem. Nasłuchałam się jeszcze trochę. Poczekałam aż wyjdą i sama również opuściłam toaletę. Zobaczyłam kilku siatkarzy z Bełchatowa. Na sam ich widok mnie skręcało. Tylu zawodników naraz to zdecydowanie za dużo. Chciałam ukradkiem przemknąć gdzieś obok i zaszyć się czekając, aż przyjaciel będzie mógł mnie odwieźć do domu. Jednak mi się to nie udało. Zatrzymał mnie Winiarski.

- O czekaj, czekaj. To Ty jesteś na tych zdjęciach?

- Nie widać? - odpowiedziałam z obojętnością w głosie. 

- Podobna, tak samo ładna. - uśmiechnął się.

- Ty, Winiar, uważaj sobie, bo jeszcze Daga się dowie od naszych szanownych pań i będziesz miał przekichane. - zaśmiał się Wlazły.

- Spadaj, ja tylko stwierdzam fakty. Duśka się nie obraża za takie rzeczy. 

- Jasne, jasne, a awanturę ostatnio za Magdę to komu robiła? 

- Siedź cicho. Jeszcze raz, naprawdę ładna jesteś. Tak w ogóle to my się chyba nie znamy.

- I nie sądzę, że się poznamy. - odpowiedziałam chłodno, po czym odeszłam.

  Słyszałam jeszcze z tyłu tylko rozmowy Skry.

- Uu, stary, niestety, już nie ta liga. - śmiał się jeden.

- Tylko Dagmara na Ciebie leci, przykre. - wtórował mu drugi.

  Tak szczerze, to nie znałam ich doskonale. Kojarzyłam powiedzmy. Tyle mi wystarczało. Przynajmniej nie interesowałam się nimi tak jak wszyscy, nie gadałam o nich. Nie było mi to do życia niezbędne. Ostatecznie pośmiałam się jeszcze trochę z Bartkiem i Maćkiem, po czym poprosiłam przyjaciela o odwiezienie mnie do domu.

- Czemu już chcesz iść?

- Przecież wieczności nie będę spędzać na patrzeniu na swoje zdjęcia. 

- E tam.

- Jeszcze popadłabym w samouwielbienie a'la Bartman, i już w ogóle byłoby tragicznie. - zaśmiałam się.

- Ty to serio jesteś taka na wszystkich cięta? - zapytał Kurek.

- Nie na wszystkich.

- Na prawie wszystkich. - wtrącił się sąsiad.

- Wcale nie. Jedynie na siatkarzy, reszta mi zwisa i powiewa, że tak powiem. 

- Przecież sama jesteś siatkarką.

- I właśnie dlatego ich nie lubię i proszę nie pytaj o nic więcej w tym temacie.

- Jak tylko chcesz. Dobra, to co, do zobaczenia wieczorem?

- Ze mną? Chyba z nim. - wskazałam na Macieja.

- Ciebie tam nie będzie? - zdziwił się.

- Będzie, tylko jeszcze o tym nie wie. - zaśmiał się przyjaciel.

- Tak? Oo, no widzisz, to dzięki Tobie się dowiedziałam. 

- No, jestem miły. Dobra, to do zobaczenia.

   Przytulił mnie, a potem razem z Maćkiem wyszliśmy z galerii. 

- Obiad w domu czy na mieście?

- Przestań, przecież dietę mam, na mieście jeść nie mogę.

- Mhm, mhm, a mi tu pociąg jedzie.

- A i owszem. - zaśmiałam się, bo akurat obok przejeżdżał pociąg.

- No ej! 

   Oboje się śmialiśmy, po czym wsiedliśmy do auta i odjechaliśmy w stronę domu.

Zapraszam do zalajkowania fejsbukowej strony, którą prowadzi Dagmara. Dziś nic twórczego na koniec nie wymyślę, więc po prostu cieszcie się weekendem :-) 

Buziaki i enjoy! :-)


Ok, to ja wedle wskazań mojej siostry się ujawniam, pozdrawiam i idę spać. Sweet dreams ;)
- D.