Rozdział pierwszy

    Otworzyłam drzwi swojego mieszkania i odłożyłam torbę z rzeczami na podłogę. Ściągnęłam ulubione buty z nóg i poszłam do kuchni, żeby się napić. Wyciągnęłam szklankę i nalałam do niej soku pomarańczowego z lodówki. Szybkim duszkiem wciągnęłam cały płyn i przeszłam do salonu, gdzie wygodnie się rozłożyłam. Przypomniałam sobie o telefonie, więc wyjęłam go z kieszeni i sprawdziłam, kto dzwonił. Miałam rację, był to mój ojciec. Niechętnie wykręciłam do niego numer.

- Co ty sobie myślisz?! - wrzasnął od razu.

- Dzień dobry kochana córeczko. Och, witam Cię kochany tatusiu. - powiedziałam z ironią.

- Był u mnie Adam, coś ty narobiła?

- Miałam ochotę na przerwę, to tak dużo?

- Przecież doskonale wiesz, że on robi wszystko dla Ciebie, dlaczego ty tak się zachowałaś?

- Bo miałam taką ochotę, daj spokój tato. Mówisz, jakbym miała dziesięć lat! 

- Dbam o Ciebie i Twoją karierę, to źle? - zapytał z wyrzutem

- Jeśli masz to robić w taki sposób to i owszem. Odezwij się, jak przestaniesz się na mnie wydzierać, żegnam.

   Odłożyłam komórkę na stolik i wzięłam głęboki oddech. Wiedziałam, że go tym rozjuszyłam, ale nie będę wiecznie pozwalać sobie na to, żeby on mną kierował. Nie mieszkam już z nimi, pieniądze dostaję od babci, oni tylko się dorzucają, poza tym na meczach zarabiam. Mało, bo mało, ale trochę zawsze wleci na konto. Postanowiłam się kompletnie tym nie przejmować, bo i po co. I tak byłam pewna, że za kilka minut lub godzin zadzwoni z przeprosinami i wszystko będzie jak dawniej. Włączyłam sobie muzykę z podłączonego pendrive do telewizora i zdzierając sobie gardło, śpiewałam tekst doskonale znanej mi piosenki „Feel this moment” - Pitbulla i Christiny Aguilery.

- „One day when the light is glowing, I'll be in my castle golden. But until the gates are open, I just want to feel this moment” - powiedziałam z jakże amerykańskim akcentem sama do siebie.

Tak bardzo chciałabym mieć swoje życie, swoją rodzinę, odciąć się od rodziców. Niestety, nie nastąpi to szybko.. Należałam do kobiet mających przyjacielskie powiązania z mężczyznami, ale nigdy nie byłam w jakimś poważnym związku. Zawsze coś innego było ważniejszego od tego.. Jednak postanowiłam po raz kolejny skupić się teraz na czymś innym, następnego dnia ważny mecz, za niedługo trening. Wzięłam szybki prysznic, wymieniłam ubrania w torbie sportowej i znów wyszłam z domu. Stwierdziłam, że zjem jakąś sałatkę na mieście, a potem pojadę na trening. Zamykając drzwi wpadłam na mojego przeuroczego sąsiada. Zawsze sobie razem pogadaliśmy, oglądnęliśmy jakiś film czy po prostu się pośmialiśmy. 

- Gdzież to sąsiadka się tak śpieszy? - zapytał z uśmiechem, przytulając mnie.
- Niech sąsiad nie zapomina, że sąsiadka ciężko trenuje. - odpowiedziałam wystawiając język.
- O tej porze? Trening masz, jeśli dobrze pamiętam, o osiemnastej, a mamy piętnastą czterdzieści cztery. - powiedział spoglądając na zegarek, który nosił na lewej ręce. 
- A ty mój plan dnia już na pamięć znasz? Ciekawie, ciekawie.
- No ba! Bo muszę wiedzieć kiedy się widzimy. No właśnie, szedłem do Ciebie pogadać i wyciągnąć na obiad.
- Jadę na miasto na obiad, to możesz ze mną, jeśli chcesz. 
- Jasne. To poczekaj wezmę portfel i już jestem gotowy. Moje czy Twoje auto?
- Moje, potem pojadę od razu na halę.
- Okej. Dwie minuty i jestem. - uśmiechnął się i wesoło pobiegł do swojego mieszkania.
   
   Mieszkaliśmy praktycznie okno w okno. Jeśli tylko czegoś potrzebowałam, zawsze był przy mnie, pomagał, radził. Taki dobry duch, przyjaciel. W tym całym zwariowanym świecie, to jedyna osoba, która potrafiła w miarę wszystko poukładać, organizować. Poznaliśmy się od razu po tym, jak się wprowadziłam. Otworzyłam drzwi swojej Kii i włączyłam klimatyzację, bo dzień był dość gorący, jak na połowę kwietnia.  Chwilę później pojawił się przyjaciel i ruszyliśmy do najbliższej restauracji. Usiedliśmy i ze śmiechem pochłanialiśmy swoje porcje. 

- Nie chciałabyś grać już gdzieś wyżej? 
- Wyżej to znaczy? W górach? - zaśmiałam się.
- Oj, chodzi mi o to, że na przykład w jakimś zespole Orlen Ligi. 
- Przestań, takie beztalencie jak ja sobie nie poradzi.
- Tak, tak, na pewno Miśka. A strzelić Cię w łeb? 
- A masz broń przy sobie? 
- Nie, ale zaraz znajdę, jak nie przestaniesz gadać tych głupot. Jesteś przecież najlepsza w zespole!
- Mhm, mhm, uważaj, bo popadnę w samouwielbienie.
- No i prawidłowo.
- Proszę Cię, znam swoje możliwości, oni w Orlen Lidze by mnie zmiażdżyli.
- To zapraszam Cię na ich trening.
- Ich, znaczy kogo?
- No na przykład dziewczyn z Łodzi, znasz zespół doskonale, potrenujesz, zobaczysz.
- Jasne, a niby jak ja mam to zrobić?
- Zapomniałaś, że Twój cudowny przyjaciel..
- Nie, nie zapomniałam. - przerwałam mu.
- Spróbujesz?
- Wiesz, że nie mogę.
- Możesz.
- No nie mogę.
- Możesz, ale nie chcesz. A mam jeszcze inny pomysł. Przejedziemy się do Bełchatowa. 
- Co, popatrzeć na lalusiów? Nie, dziękuję. 
- Co ty taka zawzięta na nich jesteś?
- No bo nie jestem hotką, która leci na nich, bo są ładni.
- Czyli przyznajesz, że są ładni?
- Oj, nie łap mnie za słówka. 
- I tak wiem, że się podkochujesz w... - popatrzyłam na niego morderczym wzrokiem.
- W kim znowu? 
- We mnie oczywiście! - zaśmiał się.
- W Tobie od zawsze, kocham Cię miłością czystą i bezinteresowną niczym.. Przepraszam, nie mogę znaleźć porównania. 
- Wiem, wiem. Ale wiesz, że w Bełchatowie..
- Skończ ten temat, no. - przerwałam mu - Coś ty sobie w tej głowie ubzdurał? Nigdzie się nie chcę przenosić, mnie to mało interesuje, dziękuję, koniec tematu. 
- Oj dobrze, już dobrze. Co ty taka wkurzona?
- Adam mnie na siłowni wkurzył i nie mam ochoty o tym opowiadać, nie pytaj. 
- Okej, jak sobie chcesz. 
- Zbieramy się? Potrenuję sama na hali, muszę się wyżyć. 
- Mogę popatrzeć?
- Jeśli musisz.

   Jak na gentelmana przystało, zostawił pieniądze za rachunek, ale jak zawsze pokłóciliśmy się o to, kto za co płaci. Postawiłam na swoim i każdy zapłacił za siebie. Wyszliśmy i pojechaliśmy na halę. Na zegarku widniała godzina siedemnasta. Przebrałam się i weszłam na puste boisko. Klucz dostałam od przemiłego dozorcy. Sąsiad stanął na przeciw siatki i czekał aż mu podam.

- Chyba śnisz. Nie masz stroju, butów odpowiednich, rozgrzania, zjeżdżaj mi z parkietu.
- Michalina, proszę, nie grałem od trzech dni. - zrobił minę, a'la kot ze Shreka.
- Nie ma mowy, tym bardziej. 
- Miśka, bo użyję swojej tajnej broni. - poruszał znacząco brwiami.
- Spadaj. - wystawiłam mu język.

   Podszedł do mnie i zaczęliśmy się ganiać po całej sali jak dzieci. W końcu udało mu się mnie złapać i zaczął mnie gilgotać. 

- Przestań idioto jeden! - krzyczałam, śmiejąc się.
- Jak ze mną zagrasz. 
- Dobrze, już dobrze, ale mnie zostaw.
- Obiecujesz?
- Obiecuję.

   Puścił mnie, ale i tak nie zamierzałam dotrzymać słowa. Wykopałam go, żeby wypożyczył strój i dopiero do mnie wrócił. Trzy minuty później stał obok mnie zwarty i gotowy. Teraz już nie miałam wyjścia. Poodbijaliśmy, wystawił mi kilka razy, zagrywał, przyjął. Mogłam z nim trenować godzinami. Jednak za niedługo weszły już dziewczyny, więc musiał usiąść na trybunach. Ciągle tylko bił brawo, jak coś dobrze zrobiłam, a ja za każdym razem obdarzałam go morderczym spojrzeniem. Trener tylko się śmiał, a reszta drużyny patrzyła, nie wiedząc o co chodzi. Przed dwudziestą opuściłyśmy salę i się pożegnałyśmy. Następnego dnia czekał nas arcyważny mecz, chyba najważniejszy w całym sezonie. Udałam się z towarzyszem w stronę parkingu.

- To jak, idziesz do mnie? - zapytałam odwracając się tyłem do kierunku mojego celu.
- Zapraszasz mnie?
- Nie, pytam, bo tak wypada. - wystawiłam mu język.
- No to hmm.. nie wiem, nie wiem. Przekonaj mnie jakoś.
- Jeszcze czego! - prychnęłam - Ja Cię zapraszam i mam przekonywać, żebyś przyszedł? Śmieszny jesteś. Nie to nie. Jeszcze możesz na piechotę wracać w dodatku. 
- Nie, za daleko jest, a ja zbyt leniwy. 
- Ty się tak nie rozleniw, bo do treningów nie wrócisz. 
- Oj tam, oj tam. Przesadzasz.
- Ja? 
- Uważaj! - krzyknął, ale było za późno.

   W tym samym czasie poczułam lekkie pchnięcie łokciem i runęłam jak długa. Na szczęście sąsiad złapał mnie w ostatniej chwili.

- Stary, dopiero wróciłeś, a już się rozpychasz łokciami po Łodzi? - zaśmiał się.

Wróciłaaaaaam! :D I jak tam? Podoba się, czy też nie? Pamiętacie w ogóle jeszcze o mnie? Mam nadzieję, że będziecie tu ze mną, tak jak tam byliście.. :-)
Buziaki i enjoy! ;*