Rozdział czternasty

Ge-nia-lne! <3 Musicie tego posłuchać <3

- Tak to jest, jak się mieszka w Łodzi, a nie w Rzeszowie. - zaśmiał się.
- Łódź to bardzo ładne miasto, co Ci się nie podoba?
- Rzeszów lepszy.
- Hmm, nie.
- Jak zwykle mająca swoje jedyne i niepodważalne zdanie.. Taa, właśnie taką Cię zapamiętałem sprzed czterech lat.
- Oj Kosa, Kosa.. Dobrą masz pamięć.. - wyszczerzyłam się.
- No oczywiście. Zresztą nazwisko zobowiązuje, dobra pamięć przechodzi po wszystkich pokoleniach. - uśmiechnął się.
- Oj, co z tego, że mam na nazwisko Kosok? Nie mam dobrej pamięci, chyba normalnie zaczynam wątpić w to, czy jestem z tych Kosoków..
- Spokojnie, spokojnie, jeszcze będzie lepiej. - zaśmiał się i oboje podeszliśmy bliżej ogniska.

   Z wymuszonym uśmiechem, który sobie praktycznie przykleiłam do twarzy, chodziłam przez dobrą godzinę.

- Odklej sztuczny uśmiech słoneczko, jeśli aż tak Ci się nie podoba. - podszedł do mnie Maciek.
- Co, jaki sztuczny uśmiech? On szczery, prawdziwy. - broniłam się.
- Za dobrze Cię znam, naprawdę.
- Oj Maciuś..
- Nie męcz się na siłę. Jeśli nie możesz tu wytrzymać, to nie zmuszaj się, tylko śmigaj do pokoju.
- A co, aż tak bardzo chcesz się mnie pozbyć?
- Ja się o Ciebie martwię, a ty tylko o tym.
- No tak, przepraszam.
- I tak Cię kocham. - pocałował mnie w policzek.

   Nabiłam sobie na patyka kiełbasę i włożyłam w ogień. Patrzyłam jak wytapia się z niej tłuszcz i rumieni się z każdej strony. Było to na pewno bardziej interesujące niż patrzenie na trzydziestu paru siatkarzy.

- Ciekawe zadanie. - stwierdził Kuraś, który dosiadł się do mnie.
- Szalenie interesujące. - opowiedziałam, nie odwracając nawet wzroku od ognia.
- Czemu jesteś taka smutna?
- Ja smutna? Proszę Cię, taka, jak zawsze.
- Jesteś zawsze smutna?
- A tak wyglądam?
- No teraz tak.
- Mhm, no to tak, oczywiście.
- To co się stało?
- Nic. Nie mogę sobie nawet kiełbasy usmażyć?
- Od kiedy ty tyle tłuszczu jadasz?

   Cholera, faktycznie. Przypominasz sobie o diecie i już chcesz wyrzucić kiełbasę do środka żaru, jednak zabiera Ci ją Kurek. Śmiejesz się tylko i mówisz tradycyjne smacznego. Sama sięgasz po sałatkę i rezygnujesz z dalszej zabawy patrzenia w ogień.

   Siedziałam i tym razem rozglądałam się po siatkarzach. Większość z nich kojarzyłam z reprezentacji, czy przypadkowo z jakiś telewizyjnych lub internetowych wywiadów.

- Nie wiedziałam Grzesiu, że ty taki rozmowny. - zwróciłam się do zagadanego z jakąś blondynką.
- No widzisz, ludzie się zmieniają - uśmiechnął się.
- To dobrze, że się zmieniają, może i ja się zmienię.
- Przecież ty fajna i mądra dziewczyna. Nie ma po co się zmieniać w Twoim przypadku.
- Widać jak bardzo mnie nie znasz..

   Potem przeszłam do Maćka i go przytuliłam.

- Oo, a to za co?
- Za to, że tak po prostu jesteś, pomagasz, starasz się.. A ja tego nie doceniam..
- Uuu, słooooooodko. - przytulił mnie jeszcze mocniej.

   Usiadłam mu na kolanach i dalej wsłuchiwałam się w rozmowy siatkarzy. Najbardziej rozwalił mnie jeden z nich, który ciągle biegał z telefonem i robiąc głupie miny, strzelał sobie ze wszystkimi fotki. Podszedł do nas.

- Michalina, o ile dobrze pamiętam?
- Mhm. - odparłam znużona.
- Karol. Karol Kłos. Dla przyjaciół Kłosu, Ochlapywacz, Kłosik. - podał mi swoją dłoń.
- Ochlapywacz? - zapytałam rozbawiona.
- Rozbija się po osiedlu dolnośląskim w Bełchatowie, swoim renaultem z warszawskimi numerami.. - zaśmiał się Muzaj.
- No tak.. Ale faktem jest, że opłaciłem pralnię!
- Co? - nadal nie mogłam przestać się śmiać.
- Długa historia, kiedyś opowiem. A tymczasem trzeba zrobić fotoreportaż na mój cudny profil na fejsie, pozwolicie strzelić sobie fotkę?
- Tak zwaną samo..
- Nie kończ Maciuś, nie kończ. W towarzystwie kobiet się nie przeklina..
- Dżentelmen..
- To jak, mogę?
- Jasne, proszę bardzo.

   Focia z rąsi zrobiona. Wydawał się być miłym facetem, trochę zwariowanym, otwartym na świat. Coraz lepiej szło mi dogadywanie się z siatkarzami, a już szczególnie z nim. Zapomniałam o całej sytuacji, o moim uprzedzeniu do zawodników. Wszystko pryskało niczym mydlane bańki. Uśmiech praktycznie nie schodził mi z ust. Tak bardzo zajęłam się integracją z resztą, że całkiem zapomniałam o moim kuzynie oraz o Bartku, który siedział gdzieś z boku, całkiem sam. Szkoda tylko, że nie zauważałam tego wtedy..

- Maćko, a czemu ty żeś w ogóle swoją dziewczynę zabrał na zgrupowanie? Będzie jakaś mieszana drużyna na Ligę Światową? Jakieś nowości? - zaśmiał się Ignaczak.
- No, a nie wiedziałeś? Igła, ty jakiś nie ogarnięty jesteś, że takich rzeczy nie wiesz.
- Przepraszam, przepraszam. - uniósł ręce w geście przepraszającym.
- Wybaczam.
- Szczęściarz z Ciebie. - przysiadł się Kłos. - Ja to z Olą się niby dogaduję, ale jakoś tak..
- Byłby szczęściarzem, gdybym była jego dziewczyną. - zaśmiałam się.
- Jak to? - zapytał zdezorientowany.
- No tak to, my jesteśmy przyjaciółmi.
- Przyjaciółmi?! - wrzasnął, aż się wszyscy na nas spojrzeli.
- No.
- Czy wy to słyszycie, oni są przyjaciółmi?!
- Karol nie krzycz tak, wszyscy już chyba naprawdę to usłyszeli. - próbowałam go uspokoić.
- Przecież wy.. ty.. znaczy.. No ale jak?!
- Normalnie. Nie wiesz kim są przyjaciele?
- Wiem i to bardzo dobrze. Ale najwidoczniej chyba w waszym przypadku się zgubiłem.. Cholera, jestem niedouczony i niezbyt normalny..
- Z grzeczności nie zaprzeczę. - wyszczerzyłam się.
- Dzięęki.. - zmierzył mnie wzrokiem.
- Rację Ci przyznałam, to źle?
- Pff.

   Potem jeszcze dłuższy czas wyjaśnialiśmy wszystkim, że naprawdę nic poza przyjaźnią nas nie łączy. Wszyscy zaś byli przekonani, że ich wkręcamy. Po pierwszej w nocy zaczęliśmy się zbierać, choć wcale się nikomu nie chciało. Mimo wszystko, trzeba było wstać rano na jakiś trening. Tyle, że ja miałam ten komfort, że mogłam, a nie musiałam. Oni zaś, odwrotnie. Nie miałam siły więcej im tłumaczyć, więc zwyczajnie tylko potakiwałam. Zabraliśmy się do pokoju i po wejściu oboje runęliśmy na łóżka, po czym stwierdziliśmy, że się nie podnosimy. Zasnęłam praktycznie od razu. Rano obudził mnie budzik przyjaciela, nastawiony na szóstą piętnaście. Na wpół przytomna otworzyłam oko i rzuciłam w niego poduszką, żeby wyłączył swój alarm.

- Auu. - krzyknął.
- Dzień dobry, wyłącz to dzwoniące gówno i wynocha na siłownię. Dziękuję, dobranoc.

   Obróciłam się w stronę okna i z powrotem zamknęłam oczy. Po chwili poczułam, że ktoś mi się ładuje do łóżka.

- Wstajesz razem ze mną, księżniczko.
- Ani mi się śni, dobranoc.
- Słoneczko, bo zaraz użyję siły.. Albo innej, tajnej broni.
- Fuck off, nie mam zamiaru się podnosić, spadaj z mojego łóżka. Zabierz ze sobą Bartka. Barteeeeek! - zawołałam.
- Kurka tu przecież nie ma.
- A widzisz, on porządny już ćwiczy zapewne, a nie tak jak ty leniu. - odpowiedziałam, nadal nie otwierając oczu.
- Przecież on nawet z ogniska nie wrócił.
- Jak to? - obróciłam się w stronę przyjaciela.
- No normalnie. My wróciliśmy, to jego nie było, w nocy jak się obudziłem, też go nie było, teraz go nie ma. Pewno zabalował z jakąś sportsmenką i u niej na noc został. - zaśmiał się.
- A jeśli mu się coś stało?
- Jemu? Proszę Cię. Szybciej chyba nam by się coś stało niż jemu.
- Nie bądź taki pewny. Lepiej to sprawdzić. Przebieraj się, ja też już się ogarniam i lecimy na tą siłkę. Może tam będzie.

   Poszłam się szykować w ekspresowym tempie do łazienki, a Muzaj został w pokoju. W ciągu pięciu minut byłam już gotowa. Zabraliśmy klucze, zamknęliśmy drzwi i zbiegliśmy na dół. Żeby dostać się na trening, musieliśmy przejść cały ośrodek, wyjść na zewnątrz i przejść do następnego budynku.

- Bry. - wpadliśmy idealnie o czasie.
- Szósta trzydzieści pięć, brawo. Gdzie jest Kurek? - zapytał trener.
- Myśleliśmy, że tutaj.
- Przecież to z Wami w pokoju jest, to nie wiecie, co się z nim dzieje? - zdziwił się.
- No właśnie nie wrócił na noc, ale mieliśmy nadzieję, że pojawi się tutaj. - próbowałam mu jakkolwiek wytłumaczyć to po angielsku.

   Chłopaki zajęli się jakimiś lekkimi ćwiczeniami, a ja poszłam szukać Bartka. Po drodze zaszłam na stołówkę i skubnęłam jabłko. Przeszłam wokół wszystkich hal, po alejkach. Zaczynałam się na poważnie martwić o niego. Wykręciłam do niego numer, cisza. Usiadłam zrezygnowana na jednej z ławek i próbowałam się uspokoić.

- Nie na treningu? - usłyszałam za mną głos.
- Zabiję Cię, uduszę, ukatrupię! - wrzasnęłam obracając się - Telefonu nie masz, poczucia czasu, nic?!
- Rozładował się. Musiałem się przejść, wypocząć.
- Przez całą noc?!
- Nigdy nie myślisz w nocy?
- Leżąc w łóżku.
- A ja wolę pospacerować.
- Nie mogłeś rano wrócić?
- Nie.
- Bo?
- Bo tak mi się podoba. Nie pytaj proszę mnie o nic.
- Bartek..
- Michalina, proszę..
- Okej, okej.. Idź lepiej na trening, zanim trener Cię zabije.
- Aż tak się piekli?
- Nie wiem, nie znam go.
- Chyba lepiej pójdę.
- Idź, idź. Spotkamy się na śniadaniu.

   Pocałowałam go w policzek, a ten pognał do pokoju się przebrać. Ja szłam spokojnie alejkami wokół, wsłuchując się w swoje ulubione piosenki. Odetchnęłam ze spokojem. Wdychałam to świeże i cudowne powietrze, które dawało mi jakąś siłę. Nie wiem dlaczego, nie wiem po co.. Promienie słońca ogrzewały całe ciało. Idąc, patrzyłam na ciągle kręcących się wokół mnie sportowców. Niektórych z nich znałam. W końcu to ośrodek przygotowań Olimpijskich. Ślimaczym tempem nareszcie dotarłam do stołówki, gdzie zajęłam miejsce i zajadałam się jajecznicą oraz kanapkami z warzywami. Po kilku minutach pojawili się siatkarze, którzy zajmowali najdłuższy stół na środku pomieszczenia. Siedziałam sama, bo nie chciałam aż tak wpływać na nich, ani tym bardziej angażować się w ich życie. Już wystarczająco mieszałam samym swoim przyjazdem.

- Wolne? - zapytał podchodząc do mnie Kłos.
- A jeśli powiem, że tak, to co?
- No to miło mi Cię poznać i możemy sobie chociaż chwilę pogadać. Jak ty się tu w ogóle znalazłaś? Tak po prostu? - usiadł na wolnym miejscu i zajadał się swoją porcją.
- No jakoś tak wyszło.
- Co robisz prywatnie?
- Pogrywam to tu, to tam..
- To znaczy?
- No gram w siatkę.
- No czekaj, ja Cię kojarzę!
- Być może.
- Super. Zagrasz dzisiaj z nami na treningu?
- Chyba Cię coś piecze.
- Czemu?
- Ja? Z Wami? Serio? Ty nie widzisz tu nic dziwnego w tym?
- Ani troszeczkę.
- Grasz zawodowo.
- Tak to można nazwać..
- No, no więc grasz dzisiaj z nami.
- Trener mnie nie polubił.
- Żartujesz sobie?
- Nie.
- Przestań, on po prostu nie okazuje wszystkim swoich uczuć.
- I tak mam takie wrażenie.
- Nie przejmuj się. Jak Cię nie będzie chciał wpuścić, to od czego masz mnie?
- Ciebie? Przecież znam Cię od wczoraj.
- Osobiście.
- Nie. Z siatkarskich parkietów też Cię nie kojarzyłam niestety. Nie oglądam meczów.
- Serio?!
- A i owszem. Wolę grać niż na to patrzeć.
- Czyli ty kompletnie nie kojarzysz nawet mojego profilu na fejsie?
- Ani troszeczkę.
- Gdzie ty się chowasz?!
- W domu obok Maćka.
- Mieszkacie obok siebie?
- Właśnie stamtąd się znamy.

   Właśnie w tym samym czasie od stołu wstał Kuraś, którego odprowadziłam wzrokiem. Wyszedł gdzieś, a jego mina nie była za ciekawa..

- Jak Bartek przeżył siłownię? Trener mocno się wkurzył?
- Nie wiem, my trenowaliśmy.
- Mhm. To pozwolisz, że Cię opuszczę na chwilę. Zaraz wracam.

   Poszłam szybko za Bartoszem. Ten nerwowo chodził po korytarzu, gestykulował i rozmawiał dość głośno przez telefon.

Wszystko nadrabiam, ogarniam, wracam do życia. Choć jestem chora. Ale będę się starać. Buziaki i enjoy ;*