Rozdział pięćdziesiąty ósmy

- Jeszcze coś?
- Na ten moment, to nie.. Ja Cię tak przepraszam.. Boże, jaka ja byłam głupia.

   Stałam zdenerwowana, czekając na co najmniej wrzaski, potem ucieczkę i zostawienie mnie na zawsze. Nic bardziej mylnego. Patrzył na mnie nawet nie ze złością.

- Wiem - odpowiedział wreszcie - wiem o wszystkim od dawna. Powoli to do mnie docierało z różnych stron.

   Że co proszę?! On wiedział?! Przecież to jest nienormalne. Posłuchaj co Ci powie, nie wyrażaj żadnych emocji..

- Najpierw od Justyny, potem od Twojej matki, a na koniec od samego Bartmana, który z dziką radością przyznawał się do wszystkiego, oczekując najwyraźniej, że Cię zostawię. Ja tymczasem cierpliwie czekałem, aż powiesz mi sama. Nie jestem wściekły, bo zrobiłaś to, na co nalegałem niedawno. Jeśli tylko dla Ciebie nic to nie znaczyło, to ja Ci wybaczam. Po to Cię tu zabrałem. Żebyśmy sobie wreszcie wyjaśnili i rozpoczęli w ten sposób jakiś nowy rozdział w życiu.

   Słuchałam go z dość dużym zdezorientowaniem. Od tak wybaczył mi zdradę?

- Nic dla mnie to nie znaczyło i nie znaczy. Kocham tylko Ciebie.

   Uśmiechnął się tylko i mnie pocałował.

   Tak właśnie rozpoczął się nowy etap w naszym życiu. Postanowiłam nie dociekać, dlaczego tylko tak zareagował mój mąż i cieszyłam się zaczynającym dniem. Wróciliśmy do hotelu, by się odświeżyć i odpocząć po nocy pełnej wrażeń.

   Obudziłam się koło czternastej. Przeciągnęłam się i wstałam z łóżka. Patrzyłam jak mój mąż słodko śpi. Starając się go nie obudzić, wyszłam na korytarz, a stamtąd powoli udałam się do restauracji. Tam w błyskawicznym tempie pochłaniałam swój posiłek - w końcu nic nie jadłam od poprzedniego popołudnia. Po chwili dołączył do mnie również Bartosz.

- Jak się spało? - pocałował mnie na przywitanie.
- Cudownie, mając taką osobę przy swoim boku - uśmiechnęłam się.
- Już mi tak nie słodź, bo w samouwielbienie popadnę - usiadł na swoim miejscu.

   Potem razem wróciliśmy do pokoju. Tam wzięliśmy swoje rzeczy, po czym ponownie zebraliśmy się do miasta. Kupiliśmy kilka pamiątek, a na koniec, wylądowaliśmy w sklepie z sukienkami.

- Kupujesz coś! - zarządził.
- Nie ma opcji, nie.
- Tak i bez dyskusji! - dał mi buziaka w nos - Przepraszam, możemy tu kogoś prosić?

   Po chwili przyszło kilka ekspedientek. Zaczęły mnie mierzyć, dopasowywać kolory, wzory, fasony. Po pół godzinie, mogłam się zaprezentować w pierwszym zestawie.

- Nie podobasz mi się.
- Dzięki..
- Oj w sensie, że w tej sukience, no!
- Jasne, jasne..

   Kolejne, również nie nadawały się według niego. Po założeniu bodajże siódmej z rzędu, przespacerowałam się po całym sklepie.

- O jejku, to jest to! - oczy mu zalśniły - bierzemy!

   Mnie też bardzo przypadła do gustu owa sukienka. Bez zająknięcia wyciągnął kartę i zapłacił za nią.
 
- No kochana, teraz to.. Możemy wreszcie spełnić nasze plany.
- Jakie plany?
- Tajemnica.. - pocałował mnie i wziął za rękę.

   Przez całą drogę próbowałam wyciągnąć to z niego, o co chodziło, ale milczał jak zaklęty. Nic kompletnie na niego nie działało, a ja nie lubiłam, kiedy się coś przede mną ukrywa.

- Bartuś..
- Nie i koniec, przestań tak jęczeć, jeszcze głos sobie zedrzesz, a i tak nie pomoże.
- Jesteś wredny, wiesz?
- Wiem, ale za to mnie kochasz.. - uśmiechnął się.
- Idiota - mruknęłam pod nosem.
- Ale Twój.
- Ale mój - potwierdziłam.

   Potem wybraliśmy się do aquaparku i tam przesiedzieliśmy całe późne popołudnie. Wieczorem, po powrocie do hotelu, poszłam się wykąpać. Nalałam sobie całą wannę wody, dużo piany i świeczki. Poprosiłam o godzinę wolnego i rozłożyłam się, zakładając na uszy słuchawki.

   Potrzebowałam tego czasu, żeby poukładać sobie wszystko, co zdarzyło się w ciągu ostatnich miesięcy. Kto by się spodziewał aż tak wielkiej zmiany w życiu za sprawą jednego mężczyzny? Nie potrafiłam się nie uśmiechać na samą myśl o pierwszym spotkaniu "niebieskich tęczówek". W myślach właśnie dziękowałam Maćkowi, że kiedykolwiek się pojawił, a potem poznał mnie z Bartkiem. W zasadzie ostatnio zaczęliśmy tracić kontakt, z racji tego, że już nie jesteśmy sąsiadami.. Szkoda mi tego, bo przecież nasza przyjaźń przechodziła naprawdę sporo wzlotów i upadków, a mimo wszystko się trzymaliśmy.. Potem myśli o Spale i każdym wydarzeniu, które tam miało miejsce. To wszystko, choć nie zawsze wesołe, było piękne. Rozpoczął się nowy rozdział w życiu. Co w związku z tym? Jakieś nowe plany i cele do zrealizowania? Głębsze rozmyślania powoli powodowały u mnie ból głowy, więc zamknęłam oczy i odpoczywałam tak po prostu..

- Kocham Cię! - wskoczył mi do wanny Kurek.
- Idioto jeden! - wrzeszczałam, kiedy zaczął mnie gilgotać.
- Kocham Cię i nigdy nie przestanę.
- Miałam mieć wolną godzinę, a ty co?
- Nie mogłem się powstrzymać.
- W ciuchach?
- Nie ważne, ważne, że ty tu jesteś. A ciuchów zaraz się pozbędę.

   Zaczął powoli całować moją szyję.

- Zaraz wrócę - mruknął do ucha i wyszedł, po drodze ściągając mokre ubrania.

   Wrócił po chwili z butelką szampana i dwoma kieliszkami.

- Wypijmy.
- Za co? - zapytałam rozbawiona.
- Za nas.
- To trochę Ci zajęło to, bo jesteśmy ze sobą już sporo..
- Oj nie o to mi chodzi. Zaczyna się coś nowego. Coś pięknego. Nowy rozdział w naszym wspólnym życiu. Nie wiemy przecież jak to się dalej potoczy, ale mamy siebie wzajemnie, zawsze możemy na siebie liczyć.. Czyż nie?

   Otworzył butelkę, rozlewając na około owy trunek.

- To jak, za nowe życie?
- Za nowe życie.

   Stuknęliśmy się kieliszkami, które opróżniliśmy po chwili do dna. Wanna wypełniona gorącą wodą oraz wszelakimi specyfikami do kąpieli, tworzącymi pianę, była na szczęście spora. Oboje się bez problemu zmieściliśmy, choć w zasadzie tego miejsca dla dwóch osób nie było trzeba..

   Długo kieliszki w naszych rękach nie pozostały. Szybko odstawiliśmy je na bok i skorzystaliśmy z romantycznej chwili, czyniąc ją jeszcze piękniejszą. Po raz kolejny w ciągu tak krótkiego czasu, działy się rzeczy wyjątkowe. Jedyne co się liczyło, to połączenie naszych ciał w jedno. Poczucie wzajemnie sensualnego dotyku, który doprowadzał do szaleństwa. Mimo tego, że od pierwszego spotkania minęło sporo czasu, to nic w naszych uczuciach się nie zmieniło. Wciąż darzyliśmy się szaleńczą miłością. Po pewnym czasie przenieśliśmy się do sypialni, by tam kontynuować wznoszenie się na wyżyny swojego "seksualnego talentu".

    Tej nocy sąsiedzi raczej się nie wyspali, ale kto zabroni nam kochać się we własnym hotelowym pokoju? Chyba nikt. Rano szczęśliwi opuściliśmy swoje miejsce pobytu i przechadzaliśmy się po uliczkach pięknego Sydney.

- Jedźmy gdzieś jeszcze.
- Gdzie?
- Na koniec świata, byle z Tobą.
- Tylko gdzie ty masz ten koniec świata? - zaśmiałam się.

   Minął kolejny dzień, a tej niespodzianki, na którą szykował mnie mąż, ciągle nie było. Koło osiemnastej, Bartek na chwilę wyszedł z pokoju. Nie wracał dość długo, więc zaczęłam się martwić. Po dwudziestu minutach usłyszałam otwieranie drzwi.

- No jesteś wreszcie, gdzieś ty był?

   Nie trafiłam. W drzwiach stał ktoś inny.

- Ma.. Ma.. Ma.. Ma.. - dukałam z otwartą buzią.
- Hej - uśmiechnął się wysoki brunet - Mario chciałaś chyba powiedzieć.
- Ca.. Ca.. Ca.. - wciąż nie mogłam wyjść z podziwu.
- Casas, tak, dokładnie - zaśmiał się - a ty zapewne Mi..szalina?
- Michalina - poprawiłam go.
- O, no właśnie, Michalina. Ciężko mi wymówić.

   Jego akcent zwalił mnie z nóg. Choć mówił po angielsku, zaciągał hiszpańskim. To było takie urocze, że aż się nie mogłam ogarnąć. Jedyne co, to nie miałam zielonego pojęcia, dlaczego ktoś taki, jak Mario Casas, stoi właśnie przede mną, w pokoju hotelowym, w Sydney o godzinie dziewiętnastej, czasu lokalnego.

- Mogę poprosić o uszczypnięcie?
- Ja mam to zrobić? Żaden problem - zaśmiał się i do mnie podszedł.

   Lekko złapał moją skórę na ręku.

- Okej?
- To nie sen..
- Nie. Czemu myślałaś, że to sen?
- Bo przecież.. to niemożliwe.
- Co?
- To.
- Ale co, to?
- No ty, że u mnie, że w Sydney..
- Aa, bo ty nic nie wiesz.
- Nie wiem, oświeć mnie.

   Z uśmiechem na twarzy opowiedział, że zabiera mnie na kolację, a w Sydney przebywał właśnie na planie nowego filmu.

- Mnie? Na kolację? Niby gdzie?
- Tajemnica. Wdziewaj suknię, szykuj się, daję Ci.. Czterdzieści minut, wystarczy?
- Ale.. Ja nie mogę, przecież mój mąż..
- Tak, tak, wiem. Spokojnie, możesz. Wszystko wyjaśnię Ci później.
- Przestaję ogarniać świat, znowu.. - mruknęłam.
- Aż tak bardzo nie chcesz ze mną iść?
- Chcę, przestań!
- No to jak, czterdzieści minut i przybywam z powrotem?
- Umowa stoi.

   Wyszedł, a ja usiadłam jak wryta na łóżku. Wybrałam szybko numer do Bartka, ale ten miał mnie gdzieś. Nie ogarniałam sytuacji, ale czym prędzej pobiegłam do łazienki i zaczęłam gorączkowe przygotowania do.. w zasadzie, nie wiem do czego, ale do czegoś na pewno.

- Misza.. Michalina?
- Mhm? - mruknęłam z łazienki.
- W międzyczasie mam coś dla Ciebie. List, kładę na łóżku. Do zobaczenia za chwilę!

                                                                                                                                                                  

Jezuniu, ale mnie wkurza ten blogger, naprawdę. Nie roztkliwiam się już nad tym, ale no cóż.. W każdym razie jestem i chyba to mnie pociesza.
1. Jak ja Was uwielbiam! Jest Was tu tyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyle, że.. <3 Mam nadzieję, że to nie tylko na jeden rozdział, ale na dłużej.. :-)
2. Przy okazji dla tych "nowych" - fejsbuś opowiadania i moje gg - 9664292
3. Zakładka Liebster Awards stworzona, jak prosiliście ;-) Zobaczcie kto dostał nominacje i się zabierajcie za pytanka ;-)
4. Przypominam również o zakładkach, oddanych już trochę temu do Waszego użytku - Informowani i Zdjęcia ;-)
5. Na nowym blogu prolog już czeka :) Dziś wyróżniłam ważne słowo, ma to znaczenie w adresie bloga. 
No, to chyba tyle. Uciekam lulu, trzymcie się ;**
Enjoy ;*

PS Oferta w Łodzi nadal aktualna, ciągle mam multum czasu i nie wiem co robić.. ;-)