Rozdział sześćdziesiąty drugi

   "Po raz ostatni wzywamy Panią Michalinę Kosok - Kurek, na stawienie się na badaniach okresowych, w celu sprawdzenia możliwości wykonania operacji. Jeżeli powyższe pismo, nie zostanie potraktowane poważnie, termin zabiegu znacznie przesunie się w czasie, co z pewnością zagrozi Pani życiu. Prosimy o pilny kontakt z naszą placówką. Z poważaniem - lek. Małgorzata Frączek."

- Że co proszę?! - wrzasnęłam.

   Szybko sięgnęłam po telefon i wykręciłam numer, który podany był na górze kartki.

- Szpital rejonowy, słucham?
- Witam serdecznie, z tej strony Michalina Kosok - Kurek, czy mogłabym rozmawiać z Panią Doktor, Małgorzatą Frączek?
- W jakiej sprawie?
- Listu, który od niej otrzymałam.
- Dobrze, proszę chwilę poczekać.

   Chwila ta, wydawała się trwać wieczność. W tym czasie praktycznie umierałam, bo nie wiedziałam kompletnie, co to znaczy, dlaczego, po co..

- Słucham?
- Dzień dobry, ja w sprawie listu, który otrzymałam. Co prawda, nadszedł on kilka dni wcześniej, ale byłam poza granicami kraju i nie mogłam wcześniej.
- Pani Michalina, tak?
- Tak, tak.
- Doktor Stępniewski przekazał mi Pani badania i od ponad miesiąca próbuję się z panią skontaktować.
- Ale jak to? Jakie badania?
- Sprzed dobrych kilku miesięcy, aczkolwiek patrząc na nie, mogą Pani znacząco zagrażać, dlatego postanowiliśmy z doktorem Stępniewskim, o natychmiastowym usunięciu guza.

   Guza? Jakiego, do cholery, guza?!

- Przepraszam, niewiele rozumiem.. Mogę przyjechać?
- Oczywiście, im szybciej, tym lepiej. Już się bałam, że nie zdążymy.. Ale myślę, że damy radę. Przyjechałaby Pani jutro koło ósmej?
- A nie mogę teraz?
- Jutro będzie idealnie. Przepraszam, muszę kończyć, bo pacjentka czeka. Do zobaczenia Pani Michalino, miłego dnia życzę.
- Wzajemnie - mruknęłam.

   Usiadłam i patrzyłam w kartkę od tej lekarki, nie rozumiejąc niczego. Jaki guz? Jakie badania? Przecież cokolwiek, co złego było, minęło sporo czasu temu, a na badaniach ostatni raz byłam w kwietniu. Uzyskałam wyniki pozytywne, więc nie było stresu, a teraz..? Przecież to jest jakieś chore. Kompletnie nie byłam w stanie się połapać. Zjadłam kolację, zaścieliłam Casasowi łóżko w salonie, a sama się pożegnałam i skierowałam do sypialni.

- Nie mogę z Tobą? - jęczał.
- Nie słoneczko, nie możesz.
- Ale dlaczego?
- Bo mam męża, to moja sypialnia i tyle powodów chyba wystarczy.
- Będę samotny.
- Mogłeś zostać w Sydney.
- Będzie mi zimno.
- Tu masz koc.
- Będzie mi smutno.
- Zawołać fanki, żeby Cię rozweseliły?

   Pokręcił głową szybko, przecząc.

- Dobranoc - pocałowałam go i odeszłam.
- Ech, dobranoc, dobranoc, Kochanie..

   Kochanie? Naprawdę?!

   Nie miałam siły na nic. Nie wiedziałam co robić, co się dzieje.. Postanowiłam jak najszybciej zasnąć, żeby wcześnie wstać i pojechać do tego szpitala, by wyjaśnić sprawę. Rano obudził mnie zapach kawy z ekspresu. Przywiódł mnie do kuchni, gdzie pochłonęłam swój posiłek i pognałam czym prędzej na umówione spotkanie. Doktor Frączek przyjęła mnie z uśmiechem. Kiedy usiadłam przed nią i próbowałam wytłumaczyć, że nie wiem o co chodzi, ona nie chciała mi wierzyć. Dopiero w momencie, gdy usłyszałam całą historię, powiązałam fakty.. I wyszła prawda.

- Ale..
- Nie zauważyła Pani tego?
- Miałam problemy z koncentracją, czy coś.. Jednak..
- Zaburzenia pamięci, to byłby główny problem. Jeszcze maksymalnie miesiąc, a utraciłaby ją Pani w całości.

   Słuchałam kolejnych problemów. Nie rozumiałam, jak ja do tej pory dawałam sobie radę.. Umówiłam termin zabiegu, podziękowałam i wyszłam. Usiadłam pod szpitalem na ziemi, szukając czegoś, co mnie pocieszy. Właśnie życie po raz kolejny robi ze mną co chce, a najważniejszy facet ma mnie gdzieś, jest nie wiadomo gdzie i robi nie wiem co.. To straszne uczucie, nie da się go opisać słowami. Nikomu czegoś takiego nie życzę.

   Po powrocie do domu, starałam się nie przypominać sobie o chorobie czy zabiegu, a przede wszystkim, nikomu o tym nie powiedziałam. Kolejne dni mijały szybko. Moje więzi z Casasem dziwnie się zacieśniały.. Może dlatego, że jako jedyny mnie nie zostawił w potrzebie i siedział zawsze, tak po prostu. Kilkakrotnie wysyłałam go do Australii, czy do Hiszpanii. Nie chciałam, by coś więcej z tego wynikło. W końcu, mimo wszystko, chciałam być lojalna wobec Bartka. To mój mąż, jakby na to nie patrzeć.

   Najbardziej dobijającą rzeczą w tym wszystkim nie była choroba, czy zabieg.. Najgorsza była bezsilność w poszukiwaniu Kurka. Zgłosiłam jego zaginięcie na policji, ale niewiele robili. Zaraz zaczynało się zgrupowanie w Spale, a jego wciąż ni widu, ni słychu.. Szukałam go ja, Mario, rodzina, znajomi, siatkarze, trenerzy, policjanci.. A on, kamień w wodę, zapada się pod ziemię..

   Zabieg przeszłam pomyślnie, jak to oceniono i wszystko wydawało się być w porządku. Po dwóch tygodniach, wręcz na siłę, wykopałam aktora do samolotu.

- Musisz lecieć, po prostu. Będziemy rozmawiać cały czas, ale ty tu nie możesz być, no po prostu. Masz swoje zajęcia.
- Chcę tu zostać.
- Ale rozumiesz, że nie możesz?
- Bo?
- Praca?
- Mam ją w dupie..

   Kłótnia na kształt "sprzeczki małżeńskiej". Tak to ocenił przynajmniej Muzaj, który się zjawił po moim wyjściu ze szpitala. Przy pożegnaniu, poczułam coś w rodzaju tęsknoty, smutku.. Nie wiem czego, ale na pewno niczego dobrego.

- Wrócę.. - szepnął i mocno mnie przytulił.

   Nie chciałam, by kiedykolwiek mnie wypuścił, bo tak dobrze i bezpiecznie czułam się w jego ramionach.. Zastępował mi tą najważniejszą osobę..

- Idź już - powiedziałam, kiedy poczułam, że łzy napływają mi do oczu.
- Jesteś pewna?
- Tak.

   Wziął walizkę i poszedł.. A ja zostałam sama, wpatrując się w wejście na pokład. Liczyłam bardziej na to, że może zobaczę tam wyłaniającego się Bartosza. Tak bardzo chciałam dotknąć jego ciała, poczuć zapach  perfum i utonąć w jego ustach.. Brakowało mi tego jak cholera.

   Dni, tygodnie.. Mijały i mijały, a wieści brak. Zgrupowanie się zaczęło, chłopaki potrzebowali kopa do gry i walki o dobre pozycje, medale czy wyniki. Ostatnie imprezy, to niestety w większości nieudane.. A tu bez swojego dobrego przyjmującego, cała gra im się sypała. Co z tego, że Kubiak, Winiarski czy Ruciak, dwoili się i troili, by coś zrobić, jak nie dawali rady? Wtedy zauważyli, jak bardzo jest im on potrzebny. Ja siedziałam na ich treningach z Maćkiem i patrzyłam, jak próbują się pozbierać.. Skoro mi było trudno, to co dopiero im?

   Telefon w lipcowe popołudnie, wydawało się, że zmieni coś w całej sprawie.

- Komenda rejonowa policji, Pani Kosok - Kurek?
- Tak, to ja.
- Witam, podinspektor Jakub Filas, chciałbym prosić, żeby przyjechała Pani na komendę w związku ze sprawą dotyczącą Pani męża.
- Znaleźliście go?
- Mamy pewne poszlaki, proszę się zjawić, porozmawiamy i wszystkiego się Pani dowie.
- Dobrze, już wsiadam w auto i jadę.

   Nie myślałam o niczym innym. Jechałam na złamanie karku. Dosłowne.

Brak opanowania. Utrata kontroli. Światło. Hamowanie. Trzask. Ból. Brak świadomości. Cichy sygnał pogotowia. 

   Leżę i myślę. W szpitalu najpewniej. Nade mną kupa lekarzy, operują mnie chyba. Po chwili słyszę niepokojące słowa.

- Myślisz, że żyje?
- Trzeba na to liczyć.

   Przecież ja żyję, halo, halo!!!

   Co z tego, że próbuję ruszyć którąkolwiek częścią ciała, jak nie mogę? Beznadziejne uczucie. Ile tak można? Czuję jakieś deja vu. Kiedyś tak już było, ale ja podziękuję za kolejny taki rollercoster, już dość. Wystarczy.

   Kilka tygodni wcześniej:

- Kochanie, sprawdziłeś pocztę? - pyta mnie z uśmiechem na twarzy ukochana żona. 

   Tak bardzo ją kocham. Tak, wiem, to sztuczne. Ale ja naprawdę ją kocham. Nie wyobrażam sobie życia bez niej. Nie wiem, co ja robiłem, kiedy jej nie było. Jej niebieskie ślepia wpatrzone słodko w okno, wypatrujące.. Właściwie nie wiem kogo, lub czego. 

- Nie, jeszcze nie.
- A możesz to zrobić? Wyniki miały przyjść.
- Jasne, zaraz pójdę.

   Boję się tego, bo nie wiem co wyjdzie. Jeśli.. Nie, nawet nie chcę o tym myśleć, to już za wiele dla mnie. Otwieram skrzynkę, gdzie znajduję list z laboratorium. W ciszy postanawiam szybko sam go otworzyć, by pierwszy poznać prawdę. Czytam.. I nie wierzę w to.. Nie teraz.. Nie, po prostu się na to nie zgadzam!

                                                                                                                                                   
Może krótkie, może nudne, może nijakie.. Ale moje. Idę spać, bo jakoś późno. A od rana imprezuję z Olcią i Anią, Natalcią i moją siostrzenicą Majcią. 

Dzisiaj takie zdobycze w Galerii Łódzkiej.. Milion pięćset, sto dziewięćset podpisów Mariusza i najważniejsze coś <3 
Piłka Skry!

KOCHAM TO! <3 

Dzień przed urodzinami takie coś.. <3 Spełniam marzenia! 

Tort by Daga i jej chłopak! <3 Cudne dzięki!

 Grafy chłopaków z Delecty od psiapsióły <3

I coś, co kocham BARDZO!

Będzie się działo! Oj będzie! Hot 16 w końcu jest się raz w życiu! <3 
12.08.1997, 19:00, wtedy pojawiła się na świecie taka głupiutka osóbka, jak ja :3 Jest co świętować :D
Czymta się, enjoy:*